شاید روزگاری روزهای سخت را به دست فراموشی بسپاریم اما رفیق روزهای سخت را هرگز!
چه صبح‌ها که با تو طلوع دمید و چه شب‌ها که خیره به تو غروب رسید.
چه نیمه‌های شب که آرام آرام هم‌قدم اشک‌هایمان شدی و مرهم نهادی به خستگی‌هایمان و گوش شدی برای گلایه‌هایمان.
چه عصرها که هم‌دم خنده‌ها و تنهایی‌هایمان شدی و با صدای تلاطم امواجت موج‌های وحشی افکار و غم‌هایمان را ساکن کردی!
چه نامه‌ها که به دست تو سپردیم تا آرزوهایمان را ببری به دوردست‌ها و با اجابتش برگردی.
رفیق! بگو که چگونه ظهر گرم تابستان در تَش بادهای سوزان جنوب دوام اوردی و امید شدی برای ناامیدی مردمی که پخته شدند در این روزهای ناپختگی!
دهان باز کن خلیج! بگو از دلشوره‌های زنی که مَردش را به دست‌آبهای تو می‌سپارد و با هر باد آرامشش مواج می‌شود، از چشم دوختن‌های چندماهه‌ی دختری که آغوش پدر را باز از تو می‌خواهد،از لحظه‌ای که جاشوی خسته از آب‌ها به خشکی ساحل می‌رسد و کودک منتظرش با لبخندی قدردان امانت داریت می‌شود.
بگو! از گریه‌های مظلومانه‌ی زنی بگو که تو تا ابد امانت‌دار آغوش گرم مردش شدی؛ از زجه‌های پسرک پا برهنه‌ای که خشمش را با لگدهای کوچکی به امواج تو خالی کرد؛ از دلتنگی‌های مادری که هر شب کنار آبهای تو برای فرزندش لالایی زمزمه می‌کند؛ از پدرانه‌های پدری که درد را در خیره شدن‌های هر روزه‌اش به آب‌ها میتوان شنید! از مردان سیاه سوخته‌ای که در آبی آبهای تو حل شدند.
دهان باز کن خلیج! از دردهایت بگو، از گریه‌ها و خنده‌ها بگو، از معرفت‌ها و بی‌وفایی ها بگو، از انتظارها و انتظارها و انتظارها بگو... دهان باز کن خلیج... دهان باز کن و بگو!
پ‌ن: ۱۰ اردیبهشت روز ملی خلیج فارس مبارک.
+ عکس: آرامش خور بعد از چند روز طوفانی:)
