هواتو کردم

معشوق پاییزی من، سلام!
در ابتدای نامه‌ام، آغاز بهار، فصل شکفتن و سبز شدن را به شکوفه‌ی چشمانت شادباش می‌گویم.
حالت چطور است؟ بهار به باغ مادربزرگت رسیده؟ شاه‌توت‌ها سرخ شده‌‌اند؟ حال باغچه‌ی پشت خانه چطور است؟ هنوز هم میان درختان پرسه می‌زنی تا هوای بهار را در ریه‌هایت حس کنی؟!

عزیزم!
دلم برای بهارهای ایران عجیب تنگ است، برای بوی بهارنارنج و گل‌های همیشه بهار، برای طراوت عید و سفره‌های رنگی نوروز، بازیگوشی ماهی‌گلی‌های توی تنگ و عطر سنبل، بوی اسپند و سبزی‌پلو‌های مادر، دعای تحویل سال و حول حالنا‌های زیر لب، دلم برای بهارهای ایران، برای بوی اسکناس‌های تانخورده و بوسه‌های وسط پیشانی؛ از همه بیشتر برای لبخندهای کنار هفت‌سین، بهار پاشیده در چهره‌ات، نگاه‌های خیره و تبریک‌های محجوبانه‌ی سال تحویلت، تنگ شده است.

عزیزِ جانم!
بهار به کوچه‌های اینجا هم رسیده، برگ‌های تازه جوانه زده‌ و گنجشک‌ها آواز بهاری سر داده‌اند، برف‌های قله کم‌کم ذوب می‌شوند و طنین رودخانه در شهر می‌پیچد، بهار از پشت پرچین به گل‌های حاشیه‌ی باغ هم سرک کشیده است.
 من اما شبیه آن نهال جا مانده‌ام، همان که زمستان چشم‌هایش را بست و فراموش کرد که بهاری هم در راه است؛ همان که از قافله عقب مانده، زمستان در دلش ته‌نشین شده و برگ و برش را به تاراج برده است.

مهربان محبوبم!
تو اما همیشه بهار بمان، نگذار لبخندهایت را پاییز به یغما ببرد و عطر گیلاس موهایت اسیر یورش زمستان شود.
 بهار بمان عزیزم! بهار با تو زیبا می‌شود.

 سال نو مبارک عزیزِ پاییزیِ همیشه بهارم!

+ آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار
وای از آن سال که بی یار بهارش برسد!

نمی‌دانم چند روز از زمانی که گفت پشیمان است می‌گذرد، شاید چون برای ثانیه‌ای حس کردم زمان ایستاد و دنیا دور سرم به چرخش افتاد، حرف‌های بعدی هم شاید کمی با ضربات سبک‌تر، اما همچنان بر روحم نشست.

پشیمان بودی! آخرین باری که چنین حرفی را از زبانت شنیده بودم کی بود؟ نمیدانم! اصلا گفته بودی؟ باز هم نمیدانم.

اما با همین یک کلمه‌ات، یا شاید هم همین چند جمله‌ات، ماشین زمان دقیقا روبروی چشم‌هایم فرود آمد، برای سوار شدن تردید داشتم، سرم درد می‌کرد و کارهای عقب مانده‌ام مثل پسری سرکش چشمک‌ می‌زد.سوار شدم، زمان زیادی را گردش کردیم، در بعضی روزها چند لحظه و در روزهای دیگری حتی چند دقیقه توقف داشتم. مرور آن همه تلخی، مرور روزهای سوخته اصلا کار آسانی نبود. 

از ماشین که پیاده شدم همچنان در حال صحبت بودی. به خودم در شیشه‌ نگاهی انداختم، پشیمانی‌ات چه چیزی را بر احوالات دختر توی شیشه عوض میکرد؟

اینکه جوابم مطلقا هیچ بود ازارم می‌داد، دلم می‌خواست لااقل می‌توانستی یک ثانیه را تغییر بدهی یا برای فلان روز از دست رفته کاری کنی. 

«تو فقط پشیمان بودی و این هیچ‌چیز را در زندگی من عوض نمی‌کرد» این تمام حقیقتی بود که دوست داشتم به گوش‌هایت می‌رساندم اما نمی‌شد؛ کلمه‌ها در گلویم حبس،‌ واژه‌ها خشکیدند.

کمی بعد اضافه کردی که غارتگر است، همیشه بوده، حالا هم هست!

 می‌دانی از اینکه نمی‌توانستم داد بکشم، از اینکه نمی‌توانستم در چشم‌هایت خیره شوم و بگویم دیر شده، برای تمام این حرفا دیر شده، زمان عمرم را به یغما برده و زندگی رو به روزهای اتمامش پیش می‌رود ناراحت بودم. حجم عظیمی از رنج روی سینه‌هایم سنگینی می‌کرد و بغض مثل سد رئیس علی جلوی راه نفس‌هایم را گرفته بود، حتی چشم‌هایم هم پناهگاه امنی برای خروج آن همه رنج ته‌نشین شده در وجودم نبود.

بعدتر که اعصابم آرام‌تر شد، بعدتر که بغضم را فروخورده و خودم را مرد نگه داشته بودم، نشستم گوشه‌ی دیوار، سرم را به پشتی مخملی پشت سرم تکیه دادم و سعی کردم توجیه بیاورم، خواستم اشتباهاتت را بپوشانم.

 به خودم گفتم همین که اشتباهاتت را قبول کرده‌ای نیمی از راه را رفته‌ای، ذهنم فریاد کشید که چه فایده؟ گفتم همه‌ی آدم‌ها اشتباه می‌کنند، همه‌ی آدم‌ها هم در لحظه‌ی تصمیم فکر می‌کنند که بهترین راه را انتخاب کرده‌اند و در تصمیمشان پافشاری می‌کنند، ذهنم فریاد کشید که همه‌ی آدم‌ها هربار اصرار به اشتباه نمی‌کنند، همه‌ی آدم‌ها چشم و گوششان را نمی‌بندند، همه‌ی آدم‌ها ... اصلا بگو چه فایده؟ گفتم که گذشته گذشته است، باید از پل آن روزها رد شد و به آینده قدم گذاشت، ذهنم فریاد کشید که گذشته تمام نشده وقتی هنوز در ذهنت جولان می‌دهد و‌ نمی‌توانی از زندگیت حذفش کنی، اصلا همه‌ی اینها چه فایده؟! 

دلم می‌خواست تیغ بردارم، ذهنم را در بیاورم، تکه‌تکه‌اش کنم تا با سوالات احمقانه‌اش آزارم ندهد. به گریه افتادم، پرسیدم خوب شد؟ خیالت راحت شد؟ اصلا همه‌ی اینهایی که تو پرسیدی چه فایده؟ فایده‌ی تمام این توجیه آوردن‌ها کم شدن بار روانیشان روی ذهن و قلب زخم خورده ‌است، اما سوالات تو چه فایده؟ پیروز این نبرد باشی دنیا تغییر می‌کند؟ پیروز شوی آب رفته به جوی بر می‌گردد؟ والله که نمی‌توانی قطره‌ای را به عقب برگردانی!

ساکت شد، ساکت شد و من از سر ناچاری آمدم که بنویسم.

آمدم بنویسم که همیشه سعی کردم ببخشم، سعی کردم سنگینی این بار را از قلبم بردارم، هر بار وقتی که عذاب وجدان مقصر دانستنت به سراغم آمد بخشیدمت؛ یا نه! چون هر بار که مقصر دانستمت عذاب وجدان به سراغم آمد بخشیدمت اما ... اما باز زمانی که زندگی تنگ آمد و خستگی چون بارش تگرگ سقف تنم را نشانه قرار داد، زمانی که سنگینی درد از تحمل شانه‌هایم پیشی گرفت فهمیدم که نتوانسته‌ام، فهمیدم که توانایی بخشیدنت را اگر در ذهنم ببینم، در قلبم نمی‌بینم! نه اینکه بخواهم تو را مقصر همه چیز بدانم، اما همیشه یا اتفاقات آن روزها یا تاثیرات بعد آن بود که یک جایی برای نمک گذاشتن روی زخم‌هایم پیدا میکرد.

 با همه‌ی این‌ها می‌خواهم بگویم متاسفم!

 متاسفم که نتوانستم ببخشمت و متاسفم برای اینکه هیچ‌گاه نفهمیدی با روح رنجیده‌ام چه کردی. متاسفم که تلاشم برای بخشیدنت ناکام می‌ماند و متاسفم که هیچ‌گاه نفهمیدی چه بلایی به سرم آورده‌ای! متاسفم که توانم کم است و متاسفم که حتی حالا هم سیبک گلویم بالا و پایین می‌رود و بغض دارد به چشم‌هایم می‌رسد.

بهت قول میدهم که همیشه تلاش کنم تبرئه‌ات کنم، قول میدهم تا لحظه‌ای که نفس در سینه‌ام باقیست برای بخشیدنت تلاش کنم اما قول نمیدهم که همیشه تلاشم مفلوک و شکست خورده باقی نماند.

+ شاید چون دوباره عذاب وجدان بیخ گلویم را گرفته است.

++ هیچ‌گاه توانایی گفتن آن روزها را نداشته‌ام، حتی به خودت، احتمالا هیچ‌گاه هم نخواهم داشت. هرگز کلمه‌ای از آن در هیچ‌جایی ننوشته‌ و نگفته‌ام، همیشه حس کرده‌ام که لحظه‌ی گفتنش جانم بالا می‌آید، نفس در سینه‌ام میمیرد و بعد برای همیشه به آخر می‌رسم. با خودم کلمه‌ها و خاطراتش را به گور خواهم برد اما حتی اگر استخوان‌هایم بسوزد و گوشتم با خاک سرد قبرستان آمیخته شود هم نمیتوان رنجش را از مولکول‌هایم جدا کرد، شاید اگر کرم خاکی خاکش را ببلعد هم قربانی رنج‌های نشسته بر آن شود. تو بگو، تو بودی میتوانستی ببخشیم؟

+++ قول میدهم تلاش کنم، شاید چون دوباره عذاب وجدان بیخ گلویم را گرفته است.

++++ نمیتوانم برگردم و‌ نوشته‌ام را بخوانم و ادیت کنم شاید چون باز هم عذاب وجدان بیخ گلویم را می‌گیرد. چه کرده‌ای با من که رنج می‌کشم، می‌سوزم، قربانی میشوم اما باز هم عذاب وجدانِ گفتن، مقصر دانستن و هر چیزی که مقصرت کند رهایم نمی‌کند؟

زندگی روایت عجیب و غریبی‌ست، لحظه‌ای از همه چیز متنفری و لحظه‌ای شوق زندگی در قلبت می‌تپد. لحظه‌ای میتوانی بدون ثانیه‌ای مکث تمام متعلقاتش را کنار بگذاری، دست‌هایت را بشوری و برای همیشه از صحنه دست بکشی اما کمی بعد احساس تعلق میکنی، به شیشه‌ی عطری که روی میز ایستاده، به پیراهنی که روی آویز لبخند کج و کوله می‌زند یا حتی پتوی قرمزی که هق‌هق گریه‌های زیادی را در خودش پنهان کرده.
زندگی چیز عجیبی‌ست، حتی لحظه‌ای که حس میکنی میتوانی برای همیشه چمدان ببندی و ترکش کنی هم چیزی برای تعلق در پست‌ترین لایه‌هایش پیدا میکنی، چیزی که حس میکنی دوستش داری و کاش میشد لای سینه‌ات سخت بچپانیش که مبادا از کار افتادن قلب، او را از تو جدا کند.
 اینهایی که نوشتم در ستایش زندگی نبود، نه!
گاهی به جایی رسیدم که حتی از هر چیزی که در لایه‌های ژرف سینه‌ام بود هم دست کشیدم، فقط خواستم نفس در لحظه‌ای برای همیشه تمام شود اما ... نشد! هنوز نمیدانم که باید در انتهای جمله‌ام متاسفانه را اضافه کنم یا خوشبختانه.
حالا که نشسته‌ام و اینها را برایتان می‌نویسم یک چیزی انگار در لایه‌ای عمیق، آن ته‌ته‌ها به سینه‌ام چنگ می‌اندازد، یک چیزی که شوق رفتن را خنثی می‌کند!
نابود نه، خنثی، یعنی بود و نبودت خیلی تفاوتی نکند، نه برای بودن تلاش کنی و نه برای نبودن التماس!
از کی اینطور شد؟ شاید از همان شبی که با التماس گفتم صبح نباشد، ادامه‌ای نباشد. از سر عصبانیت گفتم که ازش متنفرم اما نایی برای داد کشیدن ندارم. آخرین بار کی گفته بودم که ازش متنفرم؟ نمیدانم؛ فقط میدانم که گفته بودم، بارها و بارها، مثلا در میان آن تابستان گرم که جانم می‌سوخت یا همان شبی که ... نه یادم نیست، ولی یادم می‌آید که گفته بودم.
صبح فردایش وقتی که چشم باز کردم عصبانی بودم.
 عصر بهش گفتم که کاش کمی مقتدرتر بودی، کاش کمی هم مهربان‌تر بودی، جوابی نداد، هنوز نمیدانم از عصبانیت بود یا شکیبایی یا حتی بی‌ محلی.
داشتم می‌گفتم، از همان موقع بود که یک چیزی در سینه‌ام چنگ انداخت و شوق رفتنم را خنثی کرد، یک چیزی مثل بی‌تفاوتی، یک چیزی مثل خستگی.
آنقدر خسته بودم که دیگر دلم نمی‌خواست به رفتن یا ماندن اصرار کنم، خواستم بدون هیچ چیزی ادامه بدهم، شاید با تتمه‌ی آخرین امید، یک تلاش شاید مضحک، که در ادامه‌ی همین مسیر یک چیزهای به عنوان «ارزش‌های باارزش حیات» پیدا کنم و پایم به این زندگی بند شود؛ هر چند که از هیچ چیزی مطمئن نبودم‌.

معشوق پاییزی من، سلام!
امروز ۱۸ فوریه است و هواشناسی برای این روزهای ایران عطر معطر باران و برف را پیش‌بینی کرده است، امیدوارم که در کشاکش سرما و باران و برف احوالاتت خوب باشد و گرد بیماری بر چهره‌ی مهربانت ننشسته باشد.
دو‌ شب پیش مشغول خواندن کتابی بودم که ناگهان صدای پیامکی از خلوت بیرونم کشید، دوستی برایم شعر فرستاده بود، دوستی که می‌دانست رفاقت کهنه‌ای با ابیات دارم و شب‌ها در کوچه پس کوچه‌های غزل و رباعی و قصیده پرسه می‌زنم.
 آنچنان مصرع به مصرعش را به کام کشیدم که متون کتاب را به کلی از یاد بردم؛ حالا پرم از دردهای قافیه‌دار، رنج‌های موزون و حسرت‌‌هایی که مثل نُت‌های موسیقی در سرم نواخته می‌شوند.
از دیشب هر چه تلاش کردم چند خطی برایت بنویسم، نشد! امروز متوجه شدم که شاید هیچ چیز، بیشتر از سرگشتگی و حسرت‌های نشسته بر پیکر این ابیات به من شبیه نباشد، تصمیم گرفتم که همان را، همراه با صدای باران و جیک‌جیک گنجشک‌های لرزیده بر شاخه، برایت پست کنم.
آنچه در ادامه‌ی این نامه می‌خوانی همان کوچه‌ای‌ است که مدت‌ زیادی را در آن زندگی کرده‌ام.

در خیالات خودم، در زیر بارانی که نیست

می‌رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می‌نشینی روبرویم، خستگی در می‌کنی

چای می‌ریزم برایت، توی فنجانی که نیست

باز می‌خندی و می‌پرسی که حالت بهتر است؟!

باز می‌خندم که خیلی، گر چه میدانی که نیست

شعر می‌خوانم برایت، واژه‌ها گل می‌کنند

یاس و مریم می‌گذارم، توی گلدانی که نیست

چشم می‌دوزم به چشمت، می‌شود آیا کمی

دستهایم را بگیری، بین دستانی که نیست ؟!

وقت رفتن می‌شود، با بغض می‌گویم نرو

پشت پایت اشک می‌ریزم، در ایوانی که نیست

می‌روی و خانه لبریز از نبودت می‌شود

باز تنها می‌شوم، با یاد مهمانی که نیست!

رفته‌ای و بعد تو این کار هر روز من است

باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست ...

+ شعر از بیتا امیری :)

شده عادتِ ما، که رویا ببافیم ...

توی این دنیایی که آدم هزار جور مشکلات دارد و گاهی دلش می‌خواهد حتی سر به تن خودش هم نباشد، نوشتن از مادر بودن و متولد کردن موجودی دیگر راستش را بخواهید کار سختی‌ست ؛ البته آدم می‌تواند فارغ از شدن و نشدن، غرق در رویا و خیال یک چیزهایی بنویسد، دایره المعارفی از خوبی و صفات پسندیده با عنوان «آموزه‌های من به فرزندم» یا «راهنمای والدانه زیستن» جمع کند، بدون اینکه در پی شدن یا نشدنش باشد.
بخواهم صادق باشم باید بگویم روزگاری در ذهن خودم هم چنین دایره‌المعارفی شکل گرفته بود، می‌خواستم موجودی افسانه‌ای، اسطوره‌ی خوبی و خلاصه "آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داشته باش" را تربیت کرده و به ساحت مقدس دنیا تقدیم کنم اما ... خب شاید از وقتی که فهمیدم ساحت دنیا چندان هم مقدس نیست [ و ‌حتی نامقدس است] دایره‌المعارف هم آتش گرفت و چیزی از مفاهیم عمیقش برایم باقی نماند، یا شاید هم روزی که متوجه شدم خودم از پس یادگیری این مفاهیم عمیق بر نخواهم آمد!

اجازه بدهید روده درازی و شرح ماوقع آتش گرفتن دایره المعارف را به پست دیگری موکول کرده و از مادر شدن، که به نظرم چیز عجیب یا دور از انتظاری نیست اما کمی غیر معقول است، با فرض بر تغییر ساحت دنیا بنویسم.
دوست دارم مادری باشم مودب و متین که فرزندم ادب و اصول احترام را از او بیاموزد، هیچ دلم نمی‌خواهد از آن دسته‌ کودکان باشد که عمری با دیدنشان چین به ابرو انداخته و سر برگردانده‌ام.
دیدم به انسان‌ها هیچ‌گاه بر اساس وسعت و اندازه‌ی جیبشان نبوده و نیست، برایم آن دوستی که توان مالی ضعیفی دارد با آن یکی که وضعیت مالی خوبی دارد تفاوتی ندارد، چون یاد گرفته‌ام که متر و معیار سنجش انسان‌ها پول نباشد و اصطلاحا «هر کی هر چی داره برای خودش داره»، تمام تلاشم را می‌کنم که به فرزندم هم همین رویه را آموزش دهم تا اطرافیانش را بر اساس شخصیتشان انتخاب کند نه ثروت مادیشان.
سعی می‌کنم مادری اهل مطالعه باشم که شب از دل کتاب‌ها برای فرزندش قصه‌ها را بیرون می‌کشد. روزی به او خواهم گفت که بخشی از علم و تجربه‌ی زیستن را میتوان در میان کتاب‌ها آموخت نه پشت میزهای مدرسه و خواندن متون خشک و حتی گاها بی‌فایده‌اش.
استقلالش را به رسمیت می‌شناسم، درست و غلط را تا جایی که میدانم توضیح میدهم اما‌ فرصت آزمون و‌ خطا را از زندگیش دریغ نمی‌کنم، باید بداند که تصمیم گیرنده‌ی زندگی‌اش، اهرم اصلی نگه‌دارنده‌اش، خودش است و مسئولیت تصمیماتش را بپذیرد، البته که در این راه همراهش خواهم بود.
دوست ندارم فرزندم مسئول برآورده کردن آرزوها و خواسته‌های من باشد [چون در این صورت او هم آرزوهایش را در فرزندش می‌بیند و خلاصه یک نسل که همیشه آرزوهایش کال مانده را به دنیا تقدیم خواهم کرد] برعکس، می‌خواهم در پی یافتن استعداد و علاقه‌اش پیش برود و زندگی را انگونه که می‌خواهد، شاد زندگی کند. دوست دارم بداند که خواسته‌ها، آرزوها و هدف‌هایش برایم مهم هستند و قرار نیست چیزی را به او تحمیل کنم و البته او هم حق ندارد چیزی را به کسی تحمیل کرده یا برای رسیدن به خواسته‌هایش پا روی خواسته‌های دیگران بگذارد.
در آخر حتما جایی برایش خواهم نوشت:

امروز بالاخره بعد از چند روز مخالفت من، برادرم برای برادرزاده‌هایم مرغ عشق خرید؛ هر چقدر استدلال کردم که جای پرنده با آن بال‌های رنگینش در قفس نیست، اصلا اگر یک‌نفر خودتان را بگیرد و بیندازد در قفس خوشتان می‌آید؟ کسی قانع نشد. استدلال مقابلشان هم این بود که خود در قفس است و ما فقط از آنجا می‌خریم و می‌آوریم به اینجا، صرفا یک نقل مکان!
راستش را بخواهید من هم خسته ، عاجز و ناتوان بودم از توضیح چیزی به نام "عرضه و تقاضا" ، شاید هم از قبل می‌دانستم که هیچ کدام از حرف‌هایم اثری در نتیجه نخواهد داشت.
 از برادرزاده‌ی کوچکی که مادرش هم مرغ عشق دارد و پدرش هم مخالفتی ندارد هم راستش نمی‌توانستم انتظاری داشته باشم.
نتیجه‌ی همه‌ی این حرف‌ها این شد که امروز روی آکواریوم خالی از ماهی یک قفس و مرغ عشقی تنها در آن، اضافه شد.
کمی بعد از غروب بود که وارد هال شدم و روبروی قفس مرغ عشقی که سارا اسمش را گذاشته است ملوسک و سبحان صدایش می‌کند عروسک ایستادم، به بال‌های رنگی بسته‌ و نگاه اسیرش چشم دوختم؛ بغض راه گلویم را گرفت، نمی‌دانم اثر خستگی و غصه‌های این روزها بود یا دیدن اسارت و تنهایی یک پرنده، اما هر چه که بود غصه‌اش جاندار بود، آنقدر که اشک را گوشه‌ی چشمم راه انداخت.
خدا، به پرنده‌ای که نمی‌دانم از بدو بودنش اصلا با واژه‌ی آزادی و پرواز آشنا شده است یا نه، یک جفت بال پرواز هدیه داده است، آسمان را فرش راهش کرده تا بال بگستراند و برود به دوردست‌ها، به ناکجایی که بتواند از غصه‌هایش دمی بیاساید اما ... چه بی‌رحم است آدمی که بال را می‌گیرد و قفس می‌دهد، آزادی را می‌گیرد و اسارت هدیه می‌دهد و در نهایت با منتی ناشی از غروری ابلهانه می‌گوید "ازش مراقبت میکنم "! چطور می‌شود پای کسی را بست، فرصت زندگی و نفس کشیدن در معنای آزادی را از او سلب کرد اما دم از مراقبت زد؟
به این اشرفِ اصغرِ مخلوقات فکر می‌کنم، اصغری که ادعای عقل می‌کند اما قفس می‌سازد در ابعاد گوناگون، یک روز قفسی کوچک در خانه برای پرنده‌ای که از جنس آزادی و صحراست، یک روز قفسی بزرگتر به اسم باغ‌وحش برای منفعت و روزی دیگر هزار زندان رنگارنگ بزرگتر به وسعت سرزمین و جهانی که در آن نفس می‌کشد.
القصه‌ که حالا دستم به هیچ جایی بند نیست، نه میتوانم تمام قفس‌های دنیا را بشکنم و نه حتی کسی را قانع کنم که نخریدن هم یک راه مبارزه است ولو به وسعت یک شمع در جهانی که تاریک است اما ...
امروز برای خودم مینویسم که اگر روزی مادر فرزندی بودم برایش مشق آزادی می‌کنم، برایش از شکستن قفس می‌گویم، از اینکه جای هیچ مرغ عشقی در قفس نیست ...

+ غصه بیخ گلویم را گرفته است.
گفته بودم عاشق پرستوام؟ گفته بودم اگر تناسخ واقعی باشد می‌خواهم پرستویی باشم به رنگ شب، آزاد و رها در بیکرانه‌ی آسمان؟ اوج بگیرم به زیبایی اوج پرستوها در لحظه‌ی کوچ؟ گفته بودم!
و حالا با نگاه کردن به بال‌های پرنده، تنهایی دهشتناکش در کنج اسارت، قفس چند وجبی‌اش ... بغض بیخ گلویم را گرفته ...