خسته‌ام از این روزهای پوشالی ... میان این همه همهمه جای تو خالی
قدم که در خرم شهر میگذاری هجوم آن همه رنج قلبت را می فشارد.
از پیکره ی این شهر هنوز هم درد فریاد میکشد...
کوچه پس کوچه های اینجا هنوز هم بوی جنگ می دهد، تو گویی هر روز در جنگی نابرابر خرمشهر اشغال میشود و روز بعد دوباره آزاد و مسجدی که گلوله نه بر گنبد آن که بر قلب مردمش باقیست.
در پیاده روهای شهر و در گذر از خاطرات مانده، مدادم صدایی در ذهنت تکرار میشود : "خرمشهر آزاد شد اما... آباد نشد"
خرمشهر ماند اما گویی سالهاست که رفته و هنوز جهان آراها جان میدهند تا شهر بی جان تر نشود...
درد من را بگذارید به شیدایی خویش
ساغرم را بگذارید به اغوایی خویش
چه هراسی ست مرا درد دمادم بدهند؟
خو گرفته به غمم، صرف شکیبایی خویش
عشق فرموده که رسوای جهانی بشوم
حال من را بسپارید به رسوایی خویش
همچو فواره که در اوج بیفتد به غرور
در سقوطم ز نفس های تماشایی خویش
من همان خشت فرو ریخته از زلزله ام
که دگر نیست در اندیشه ی برپایی خویش
بعد مرگم بنویسید که عهدش نشکست
تا ابد ماند وفادار به تنهایی خویش
مرتضی درویشی
+
مرد مجنون _ امیرحسین افتخاری
پ ن: میتوانید ابیاتی که دوست دارید را بنویسید:)
