هواتو کردم

نشسته بود و یک ریز اشک میریخت آن هم برای یک موضوع مسخره، مطمئن بودم که اگر چند دقیقه ی دیگر ادامه بدهد حتما میگرنم عود میکند.

+ عزیزم یه روز میشه به این گریه هات فکر میکنی و خنده ات میگیره!

_ تو اصلا حالمو نمی فهمی، دارم میگم معدلم شده ۱۵ !!

و دوباره با صدای بلندتری ادامه داد؛ نگاهی به او که روبروی تلویزیون لم داده بود کردم و با اخم به سرم اشاره کردم، متوجه شد ولی کاری از دستش بر نمی آمد، شانه ای بالا انداخت که یعنی اگر میتوانی خودت آرامش کن‌. 

+عزیزم منم تا همین ۱،۲ سال پیش عین تو مدرسه ای بودم، یادمه سالهای اول دبیرستان به خودم میگفتم وقتی میشه با ۱۸،۱۹ پاس کرد چرا با ۱۵،۱۶ پاس کنم؟ ولی سال آخر به این نتیجه رسیدم که وقتی میشه با ۱۰،۱۱ پاس کرد چرا باید با ۱۳،۱۴ پاس کنم؟!! 

یک دفعه از جلوی تلویزیون چرخید و با صدای پر از خنده گفت:

+ امیدوارم چند سال دیگه در مورد شوهر کردن به این نتیجه نرسی!!!

از خشم مثل لبو قرمز شدم و حسرت خوردم که چرا یک تفنگ سر پُر کنارِ دستم نیست؟

ظهر تابستان، خسته و وارفته در حالی که کتاب ها را به زور نگه داشته بودم وارد کوچه شدم؛ آفتاب مستقیم به سرم می زد و شرشر عرق از سر و صورتم پایین می آمد، مثل هر روز نگاهم به در حیاط بود و احساس میکردم مثل سراب هر چه که میروم نمی رسم .

بالاخره هن هن کنان پشت در رسیدم، نفسی از سر آسودگی کشیدم و با تمام توان باقی مانده به جان درِ بیچاره افتادم ، صدای " آمدم آمدم "  ننه از داخل حیاط به گوش رسید. وارد حیاط شدم و به سمت اتاق پا تند کردم ؛ آن موقع ها در روستا کمتر کسی بود که کولر داشته باشد ما هم از این قضیه مستثنی نبودیم ، خودم را جلوی پنکه ی رومیزی که تنها داریی سرمایشی آن روزهایمان بود ولو کردم.

ننه با لیوان آب خنک خودش را به من رساند:

_ وووی نگاش کن انگار کوه کنده، برو نگاه کن مردم الان دارن تو این هوا خرمن میچینن تو از مدرسه تا اینجا اومدی نا نداری؟

بی توجه به غرغر های هر روزه اش چشمهایم را بستم و با صدایی که انگار از ته چاه می آمد گفتم :

_ناهار چی داریم ننه؟

صدایش پر از ذوق شد و انگار که ساعتها منتظر این سئوال بوده با هیجان گفت:

_امروز برات غذای فرنگی درست کردم که خستگی مدرسه از تنت در بره.

از شنیدن غذای فرنگی تعجب و هیجانی به تنم منتقل شد که صاف مثل میخ نشستم، با چشمانی شبیه به وزغ و صدایی که بی شباهت به فریاد نبود گفتم:

_غذای فرنگی؟ غذای فرنگی از کجا بلد بودی ننه؟

لبخند زد و به سمت آشپزخانه رفت!

_ تازه یاد گرفتم ؛ امروز اورده بودن روستا منم خریدم براتون درست کنم.

لبخندِ روی لبم پررنگ تر شد، ته دلم از مزه کردن غذای جدید آن هم از نوع فرنگی اش غنج می رفت؛ نمی توانستم تا زمانی که بابا از زمین برگردد و تازه بخواهد نماز بخواند و استراحت کند صبر کنم ، صدای شرشر آب و بهم خوردن ظرف ها که از حیاط بلند شد پاورچین پاورچین راه افتادم سمت آشپزخانه تا اولین  لقمه ی غذای فرنگیمان را دور از چشم ننه بخورم، احساس میکردم از روستا روزنه ای رو به تگزاس برایم باز شده است و با اولین لقمه یک قدم به فرنگی و باکلاس شدن نزدیک میشوم.

کنار اجاق که رسیدم دست بردم سمت در قابلمه که صدای ننه شکه ام کرد:

_ مختار! صبر کن بابات بیاد بعد با هم بخوریم ،نمی تونی یه کم جلوی اون شکمت رو بگیری؟

بدون توجه به صدای توبیخگرانه اش هل هلکی در قابلمه را باز کردم تا اولین کسی باشم که از این شاهکار ننه رونمایی میکند اما با دیدن چیزی که رو به رویم بود خشکم زد ؛ با ته مانده ی انرژی و چشمانی که رو به سیاهی میرفت زمرمه وار تکرار کردم:

_این دیگه چیه ننه؟

_غذای فرنگیه دیگه، بهش میگن آب آلاسکا، چندتا بیشتر ازش نمونده بود همونم من و کَل خدیجه و صغری خریدیم.

نفس عمیقی کشیدم و در حالی که حس میکردم روزنه ی رو به تگزاسم کور شده است به چوب بستنی هایی که روی آب گرفته بودند خیره شدم...

تا همین چند مدت پیش دوره افتاده بود و میگفت:

" آقا ما وقتی خودمون دین داریم، پیامبر داریم چرا باید از یه پیامبر عرب تبعیت کنیم؟ من که اصلا اسلام رو قبول ندارم میخوام برم زرتشتی بشم" 

حالا هم میگوید:"اسلام مال ۱۴۰۰ سال پیشه کجا با جامعه ی امروز ما تطابق داره؟ هر چی بدبختیه مال همین دین و اسلامه"

گفتم:"مستر تو خو تا دو روز پیش میخواستی بری زرتشتی بشی که خدا میدونه مال چند میلیارد سال پیش بوده حالا میگی اسلام مال ۱۴۰۰ سال پیشه و کهنه است؟" 

چند دقیقه نگاهم کرد و چیزی نگفت، با خنده و شوخی گفتم" والا اگه از کل دین زرتشت به غیر از یه شعار پندار نیک، کردار نیک،گفتار نیک و یه آرم فربهر چیز دیگه ای بدونی اسمم رو عوض میکنم" !

خندید و آرام آرام با شیب ملایم بحث را به سمت دیگری کشید!

از طرف آقای روزمرگی به چالش مساحت زیست دعوت شدم.

چندین روز فکر کردم که ببینم به جز خانواده چه چیزهایی عضو اصلی مساحت زیستم به حساب میان؛ با وجود این که تو زمان ها و شرایط مختلف مساحت زیست هر کس تغییر میکنه اما بالاخره موفق شدم چند مورد که همیشه ثابت بودن رو پیدا کنم.

شعر(دفتر شعر) ؛ نوشتن(قلم) ؛ موبایل و هندزفی

مزار دو شهید گمنام شهرمون با منظره ی زیبای رو به دریاش که آرامگاه من به حساب میان

+ تمام دنبال کننده های وبم رو به چالش"مساحت زیست"دعوت میکنم:)

پ ن : نه از یه سال دیگه پشت کنکور میترسم و نه از روزهای پیش رو؛ برعکس تجربه های این یک سال خیلی قوی ترم کرد و خیلی چیزها رو یادم داد اما... تنها استرسم موقعیه که فکر میکنم اگه یه سال دیگه(شاید بشه گفت برای اولین بار به طور جدی)بخوام برای ارزوهام بجنگم تحمل متلک های بقیه چقدر برام سخته؛ دعا کنید رتبه ام حداقل در حد حفظ ابرو بشه:))

پ ن: دعای شما سرمایه ماست(بانک فرشته ایران :)) )

ما هم قسم خون شقایق شده ایم ... ما دست به دامان حقایق شده ایم

روزی که به شهر ما شهید آوردند ... والله قسم دوباره عاشق شده ایم

+ نه ملیتش، نه شکل و چهره اش، نه آداب و رسومش؛ هیچ کدام شبیه ما نبود اما ... عشق علی...امان از عشق علی که خط میکشد بر هر تفاوتی.

شهادتت مبارک مَرد!

+ در این گرمای طاقت فرسا تمام شهر آمده بودند؛ امروز باور کردم عشق مرز ندارد.