بعد از سالها خواندن رمان های آبکی عاشقانه ی ایرانی که حال فکر میکنم خواندن اغلب آنها اتلاف وقت بوده و در این اواخر بیشتر بخاطر بیکاری به سمت آنها رو آورده بودم تا آن علاقه ی روزهای نوجوانی؛ بالاخره تصمیم گرفتم سری به رمان های ترجمه ای خارجی که همیشه از خواندن آنها فراری بودم بزنم.
چند روزی را به خواندن بینوایان گذراندم ، از متن داستان بر می آمد که قطعا داستان زیبا و جذابی دارد اما وضع ترجمه آنقدر بد بود که برای درک یک جمله باید به دنبال معنی آن می دویدم، به همین خاطر همان جلد اول را ناتمام رها کردم.
گتسبی بزرگ که لقب دومین رمان بزرگ قرن 20 را یدک میکشید، دومین کتابی بود که شروع به خواندن آن کردم،داستانی تقریبا جذاب با نثری شیوا و روان و در کلیت در حد همان جمله ی خوب بود ،حقیقتش را بخواهید به نظر من دومین رمان بزرگ قرن 20 برای این کتاب اغراقی بیش نیست.
و اما سومین کتاب ، از اسم کتاب میتوانستم حدس بزنم که باب میل و سلیقه ی من نیست و قرار است با داستانی خشک و بی روح و ترجمه ای افتضاح رو به رو شوم که در همان صفحه ی 20 آن را به گوشه ی پنجره پرت کنم تا فردا به کتابخانه پس بدهم اما صرفا بخاطر جمله ی شاهکار قرن 19 تصمیم به امتحان آن گرفتم.
مشغول خواندن یا بهتر است بگویم محو خواندن کتاب شدم و لحظه ای که به خود آمدم صفحه ی 50 را رد کرده بودم ، آنقدر درگیر جنگ و صلح لئون تولستوی شده بودم که شمار روزهایی که برای خواندن این کتاب صرف کردم را از دست دادم،به واقع فکر نمیکردم یک رمان ترجمه ای به قدری برایم جذاب باشد که ساعت 7 صبح برای خواندنش بیدار شوم، همراه با شخصیت هایش دلشوره بگیرم ، درگیر و دار جنگ از فرانسوی ها و ناپلئون متنفر شوم و یا برای از دست رفتن یکی از شخصیت های داستان گریه کنم.
به نظرم، با وجود کم تجربه بودنم در خواندن رمان های خارجی، بتوانم جنگ و صلح را شاید با کمی اجحاف در خور همان کلمه ی شاهکار بدانم که با وجود کمی طولانی بودن (1088 صفحه) ، تعدد شخصیت ها و مکان ها جذابیت خود را برای مخاطب حفظ کرده تا با همان علاقه ی اولیه مشتاقانه داستان را تا انتها پیش ببرد.
با وجود اینکه به ندرت ،شاید کمتر از انگشت های یک دست، اتفاق بیافتد که یک کتاب را،خصوصا اگر رمان باشد، دو بار بخوانم اما جنگ و صلح جزء همان دسته از کتاب هایست که شاید 5 یا 10 ساله بعد دوباره با دیدنش مشتاقانه شروع به خواندن آن کنم.
