هواتو کردم

اواسط اسفند بود که همگی جمع شدن و رفتن روستا برای بازی‌های لیگ(!)‌؛ هفته‌‌های قبل با تیم روستاهای اطراف و تیمِ دیگه‌ی روستا بازی کرده بودن،این هفته هم بازی درون روستایی(؟) داشتن.

اواسط نیمه‌ی دوم بودن که دیدن ۳_۰ عقبن و اگه همینجوری ادامه بدن یه چندتا گل دیگه هم می‌خورن؛ حریف اومد توپ رو از زیر پای ماشی در بیاره که خودشو انداخت رو زمین و شروع کرد به داد و بیداد کردن که"آی پام آی پام"، حاج علی ترسیده دوید سمتش که ماشی با ادا و اشاره بهش فهموند چیزیش نیست و همش فیلمه،حاج علی هم اون طرف معرکه رو گرفت و داد و بیداد که مصدوم شده و خطاست.

رضا که با بچه‌های دیگه داشته بازی رو نگاه می‌کرده،نقش BBC رو بازی می‌کنه و فوری میره خونه به مامانش(خاله) میگه ماشاا... حالش بد شده و وسط زمین افتاده،خاله هول می‌کنه و وسط حیاط حالش بد میشه، اون یکی خاله(مادرِ ماشاا...) هم تا خاله‌ رو ضعف کرده می‌بینه و رضا می‌گه ماشاا... حالش بد شده فکر می‌کنه توی بازی قلبش گرفته و اونم وسط حیاط غش می‌کنه، به زور خاله رو به‌ هوش میارن و میرن می‌بینن ماشی صحیح و سالم نشسته و هیچیش نیست!

عباس می‌‌گفت:

 بعد از بازی پسرِ حیدر برداشته اومده پیش من و میگه:" ببین عباس میگیم ماشاا... جوونه، بچه است،ولی انصافا حاج علی ۶۰ سالشه،سر و ریشش سفیده به جای اینکه بیاد بزرگتری کنه و به بچه‌ها بگه این کار رو نکنن، بگه تیمشون باخته، میاد اینجوری با بچه‌ها دست به یکی میکنه و فیلم بازی می‌کنه،تو بگو انصافا این درسته؟ ما از حاج علی توقع نداشتیم!" منم خنده‌ام گرفته بود و نمی‌دونستم چی بگم،فقط می‌گفتم بله درست می‌گی بچه‌ها اشتباه کردن،حق با شماست، عموم هم اشتباه کرده،کارشون درست نبوده! 

عصرِ اول فرودین همه تو خونه نشسته بودیم که گوشی عباس زنگ خورد و گفتن ۲۹ اسفند که فینال رقابت ها بوده(؟) حاج علی افتاده و یکی از دنده‌هاش شکسته! 

الان که بیشتر فکر می‌کنم به نظرم پسرِ حیدر به تلافی کولی بازی‌های بازی قبلشون حاج علی رو انداخته و دنده‌اش رو شکسته:))

به ساعتم نگاه می‌کنم حدود 8:40 صبح است، خداحافظ بلندی می‌گویم و به سمت در می‌دوم، همزمان که از پله‌ها پایین می‌روم کفش‌هایم را می‌پوشم و با اوف بلندی از در پارکینگ خارج می‌شوم.

قدم‌هایم را سه‌تا یکی می‌کنم تا سریع‌تر عرض خیابان را طی کنم، همان موقع وانت قراضه‌ای به آب‌های جمع شده‌ی وسط خیابان می‌کوبد و گوشه‌ی چادرم را آب‌پاشی می‌کند؛ صدای پیام تلگرام می‌آید، نوشته است:

_ببخشید فرشته جان احتمالا پنج دقه دیر برسم.

نفسی از سر آسودگی می‌کشم و لبخند می‌زنم،دوست نداشتم برای اولین قرارمان دیر برسم، درِ گل‌فروشی،محل قرارمان، می‌ایستم و یک‌‌ به‌ یک ماشین ها و عابران را از تیر رس نگاهم عبور می‌دهم، حدود 9 صبح است که پرایدی کنار گلفروشی می‌ایستد،از درِ عقب دخترکی آرام با چهره‌ای مهربان و لبخندی به زیبایی گل‌های شهرِگل پیاده می‌شود.

گلاویژ! همان دخترک زیبا و مهربان و خوش قلم هم ‌استانی که می‌توان ساعت‌ها بدون خستگی و ملال با او هم صحبت شد.

مقصدمان همان کافه‌ی زیباییست که وسط نوشته‌هایش در آن قدم زده‌ایم‌،همان که با هر کلمه‌اش از کوچه‌های تنگ و قدیمی‌اش گذر کرده‌ایم.

از ماشین که پیاده‌ می‌شویم به سمت کوچه‌‌ی کافه قدم بر می‌داریم، دیوار‌های قدیمی و پنجره‌های سنتی گنبدی شکلش می‌روند و در عمیق‌ترین نقطه‌ی قلبم جای می‌گیرند، به یاد طاقچه‌ی کاه‌گلی خانه‌ی آبوآ می‌افتم،درست همین‌قدر زیبا و آرامش‌بخش بود.

به کافه که می‌رسیم محو آن همه زیبایی می‌شوم‌،پیچک‌هایی که دیوارهای ساختمان را پوشیده‌اند،تخت سنتی کوچکی که تابلوها و آویزهای دیوارِ پشتش جلوه‌اش را بیش از پیش کرده است،گویا آرامش و صفا را بین برگ‌های پیچک پنهان کرده بودند که با اولین نگاه در رگ‌هایمان جاری شد.

روی تخت می‌نشینیم،گویا تازه فرصت کرده‌ایم هم‌دیگر را دقیق‌تر ببینیم،نزدیک به دو ساعت حرف می‌زنیم از همه جا،از سال‌های دبیرستان تا بن‌کور(؟)،وبلاگ و آدم‌هایش،‌سوء‌تفاهم‌ها و سوءتفاوت‌هایش،خوبی ها و بدی هایش،تمام حس‌های خوب و بدش و عجیب آنکه تفاهم در لحظه به لحظه‌ی صحبت‌هایمان بیشتر نمایان می‌شد، در تمام طول صحبت‌مان احساس می‌کردم سال‌هاست که او را می‌شناسم و می‌توانم راحت و بدون تشریفات و سختگیری از هر جایی با او گپ بزنم بدون آنکه احساس خستگی‌ کنم!

در طول این زمان اما نگرانی مشترکی هم داریم که مضطربمان می‌کند،یار سومِ قرارِ ما حدود ۲ ساعت است که نیست و تمام تماس‌ها و پیام‌هایمان هم بی جواب مانده،بالاخره ساعت ۱۱:۲۰ شماره‌اش روی صفحه‌ی گوشی نقش می‌بندد و چشم‌مان به اسم یوسف‌مان روشن می‌شود!

چشمانمان به مسیر روبروست و با عبور هر عابری شش‌دانگ حواسمان جمع می‌شود که ناگهان یوسف مذکور از راه پشتی نمایان می‌شود و غافلگیرمان می‌کند.

بانوچه! دختر مهربان و آرام و بنفش دوستِ همشهری، که لبخندی مهربان جزء لاینفک وجودش است و گرمای رفتار و حرف‌هایش اجازه صمیمتی دل‌نشین را می‌دهد.

بعد از احوال‌پرسی های گلاویژ و بانوچه و نفس چاق کردن چند دقیقه‌ای راهی داخل کافه می‌شویم تا انجا را هم با قدوم نازنینمان متبرک کنیم.

تسنیم رو به مرد کافه‌چی می‌گوید:" میشه بریم بالا؟" و انگاه‌ است که یکی از ماندگارترین متلک‌های تاریخ بلاگران پرانده می‌شود:"کاشکی زودتر رفته بودید، بس که ماشالا حرف زدید[با خنده البته]" 

هر سه پوکرفیس‌وار به سمت پله‌ها می‌رویم، وقتی به آخرین پله می‌رسیم تازه مجال تحلیل آن جمله‌ی تاریخی را پیدا می‌کنیم و در کمال تاسف و تاثر تمام حق را به آن کافه‌چی بی ادب می‌دهیم!

فضای طبقه‌ی دوم ... و اما فضای طبقه‌ی دوم!

فضایی کاملا مناسب و ایده‌آل، صد در صد تضمینی برای قاشق(؟) شدن،اما متاسفانه به دلیل نبود کیس مناسب و به قول بانوچه "ببخشید دیگه امکاناتمون کمه، در حد همین دوتای ماست(خودش و تسنیم)" این مهم برای ما حاصل نشد،اما در همان‌جا تصمیم بر آن شد که نیمه‌ی گور به گور عزیزم را(که امیدوا‌م پشت هر تَلی گیر کرده است تنش سلامت باشد)حتما به زیارت این مکان مقدس ببرم!

بعد از دیدن کافه و گرفتن عکس به یاد مراسم پرفیض و جذاب پر کردن شکم می‌افتیم که تنسیمِ جان بستنی مخصوص کافه را با خاک یکسان کرده و به مقامی شبیه چایی یخ کرده می‌رساند،کافه‌چی دوم که گویا انتقادات کوبنده‌ی آن منتقد قهار را شنیده برای گرفتن سفارشات به حضورمان شرفیاب می‌شود و حتی با اصرار ما که"برید خودمون سفارش رو میاریم" باز هم عرصه را ترک نمی‌کند و ما مجبور به انتخابی حساس می‌شویم،کیک شکلاتی شفارش می‌دهیم که متاسفانه قسمت‌مان نیست، بعد از کلی تفال زدن و نذر و نیاز کردن با سلام و صلوات سه بستنی گلاسه سفارش می‌دهیم به این امید که چیزی در خور شان معده‌یمان باشد( که الحق انتقادات آن منتقد اعظم اثر کرد و بسی مسرور شدیم)

بعد از مراسم بستنی‌خوران و صحبت کردن مجدد و توضیحات تسنیم مبنی بر اینکه ثریا را فردی جدی که به شدت به زمان‌ حساس است تصور می‌کرده و در تمام مدت استرس دیر رسیدن را به دوش می‌کشیده است! کافه‌چی با لبخندی ژکوند وارد شد و اعلام ساعت تعطیلی کافه را کرد یعنی به صورت محترمانه بیرونمان کردند! در این بین ثریا باز هم بزرگتری خودش را یادآور شد و با پرداخت صورت حساب حسابی بنفش‌مان کرد.

حدود ساعت1عصر از کافه بیرون رفتیم و مسیر پارک نزدیک کافه‌ را پیش گرفتیم، هوا فوق‌العاده خوب بود و باد خنک بهاری لذت حضور دو دوستِ جان را چندین برابر می‌کرد.

حاصل پیاده‌روی عصرانه‌ی ما هم حال خوب و خاطره‌ای عالیست به انضمام چند عکس دوستانه که متاسفانه قسمت چشمان مبارک شما نیست!و در اخر ساعت 2 عصر من و تسنیم از ثریا خداحافظی کرده، او به انتظار جزوه نشست تا بعد از آن راهی گناوه شود و ما تا نیمه‌ی مسیر با هم همراه شدیم و انگاه با اشک و آه و فغان از‌ هم دل کندیم( الکی گفتم گریه که نکردیم هیچ تازه خندیدیم هم).

پ‌ن۱: هم‌اکنون که من اینجا نشستم هیچ اطلاع درستی از وضعیت سلامت پدرِ تسنیم بعد از خوردن کوکوهای تسنیم، که بعد برگشتش به خونه پخت، و همین طور مهمان‌های ثریا در دسترس نیست:))

پ‌ن۲:در همین چند ساعت فهمیدیم که انقدر من و تسنیم با هم تفاهم داریم که به قول خودش دیگه گند تفاهم داشتن رو در آوردیم:))

پ‌ن۳: پیشنهاد می‌کنم عکس‌های زیبای کافه را در زیر مشاهده کنید:)

خب دیگه به اخر تعطیلات رسیدیم الحمدلله.

کل عیدم رو تو سه،چهارتا خاطره خلاصه می‌کنم (بر این فرض که شما خاطرات منو دوست دارید:D)

۱_ رفته بودیم غرفه‌های کناردریا، یه اقایی نشسته بود و داشت با صدای بلند تبلیغ می‌کرد،اول فکر کردم مشاورِ خانواده‌ است بعد که دقت کردم دیدم داره میگه : آیا می‌دونید که تو سال ۹۶ آمار طلاق تو ایران خیلی کاهش پیدا کرده و رسیده به ۲%؟ اون ۲%هم مربوط به کساییه که از این(تی دسته کوتاهش که یه ابر هم سرش بود رو بالا اورد)استفاده نمی‌کنن؛ شب‌ها خودش اشغال‌ها رو می‌بره بیرون، صبح‌ها میره تو صف نونوایی می‌ایسته،غذا درست می‌کنه!

جالبه بدونید همه با خنده رفتن سمتش و سرش کلی شلوغ شد:))

۲_ رفته بودیم مانتو بخریم یه آقایی با خانمش جلومون ایستاده بودن،آقا چون چشماش روی رگال بود متوجه من نشد،نمی‌دونم خانمش چی بهش گفت که جواب داد:"الان دیگه کی چادر می‌پوشه،اصلا کی دیگه زن چادری می..." همزمان سرش رو بالا اورد و من‌ رو دید،یه لحظه شکه شد، منم خندیدم و سرم‌ رو چرخوندم ولی اقا همینطور داشت نگام می‌کرد، چند دقیقه‌ی بعد هم که سرم‌ رو بالا اوردم دیدم داره نگام می‌کنه؛ یعنی قشنگ خجالت از چشماش معلوم بود:))

۳_ خواهرم تو اتاق پرو بود ،یه خانمی داشت با فروشنده حرف می‌ زد چندبار بهش گفت تخفیف بده ببرمش دیگه و فروشند می‌گفت تخفیف نداره، خانم پول رو که داد یه ۵تومنی کمتر داد و گفت بگو مبارکه فروشنده گفت نمی‌گم چون راضی نیستم بخاطر پنج تومن سردرد گرفتم دوباره خانم خندید، گفت:

_ چونه زدن حلاله

_ [پسره با لبخند] خیلی چیزها حلاله مثلا پیغمبر میگه چندتا زن گرفتن هم حلاله، من الان می‌تونم ۴تا دائم و ۴۰تا صیغه بگیرم این یعنی چون حلاله برم بگیرم؟

_[با خنده] خب برو بگیر مگه ما بخیلیم،چکارت داریم؟

_ نه دیگه این درست نیست، بعضی ها یکیش رو هم نمی‌تونن بگیرن بعضی ها اولی رو که گرفتن دیگه ول‌ کن نیستن:))

4_ از کنار غرفه‌ی دمنوش‌های نیوشا رد می‌شدیم، فروشنده مشتریش رو راه  انداخته بود ما رو که دید صدا زد:

_ خانم تا حالا از محصولات ما استفاده کردید؟

خواهرم: بله

_ از چه پکیش؟

_لاغری

_[با لبخند] خب چطور بود؟ نتیجه‌ای هم گرفتید؟

_نه اصلا!

بنده‌ی خدا لبخندش ماسید:)) 

پ‌ن: دلم خوش بود تو سال ۹۶ سرما نخوردم، ۹۷ همین اوایلش قشنگ زد از خجالتم در اومد! یکی نیست بگه بزرگوار لااقل میذاشتی عرق راهت خشک بشه بعد دسته به کار می‌شدی خب.

_ دلم‌ گرفته؛ انگار دلم برای یکی تنگ شده اما هر چی فکر می‌کنم نمی‌دونم کی؟!

_اگه تو این آسمون دلت نگیره کی بگیره؟

_اووم؛ اینم حرفیه خب!

+این روزها مدام پرستو‌ها رو می‌بینم و خیلی بیشتر دلم می‌خواد جاشون باشم؛ تا حالا کسی رو دیدید به پرستوها حسادت کنه؟ 

اما حس می‌کنم اونا هم این روزها خیلی دلشون گرفته!

++یه مدته فهمیدم خیلی پرستوها رو دوست دارم!

+++ منم و عطر تو که پخش شده توی تنم

بی‌ تو دلتنگ‌ترین حادثه‌ی قصه منم

جا برای منِ گنجشک زیاد است ولی

به درختانِ خیابانِ تو عادت کردم !

روزی هزار بار برای خودتان بنویسید : « عزت نفس» !

روی آینه، کف دست، گوشه کتاب، روی یخچال، آلارم موبایل؛ با خط قرمز هم بنویسید ترجیحاً که هی جلوی چشمتان باشد !

خط قرمزِ هر رابطه‌ای، کاری و عشقی و عاطفی و رفاقتی و رختخوابی و خانوادگی حتی ، «عزت نفس» است.

که هی حواستان باشد اگر دارید به خیال خودتان رابطه‌ای را نجات می‌دهید، توی عملیات نجات، کرامت انسانی خودتان را فدا نکنید ؛ توی اتاق عملش هم اگر لازم باشد دست و سر و گوش و چشم و مری و معده را دور می‌اندازند که قلب و مغز زنده بماند؛ از خودتان هم اگر گذشتید از «خود»تان نگذرید!

خودتان را که از سر راه نیاورده‌اید. آورده‌اید؟

روی دست خودتان که نمانده‌اید، مانده‌اید؟

"متن‌های کپی شده"

پ‌ن: تا وقتی به خودمون احترام نذاریم، تا وقتی یاد نگیریم برای احترام به دیگران از الفاظ کوچک کننده و تحقیر آمیز در مورد خودمون استفاده نکنیم، درست عزت نفس رو یاد نگرفتیم.