بایگانی آبان ۱۳۹۸ :: هواتو کردم

فرشته ...
پنجشنبه ۳۰ آبان ۹۸

۱۴
۱۲

نامه‌های پنج‌شنبه [١١]

معشوق پاییزی من، سلام!

امیدوارم که در این سرمای پاییزی شومینه‌ی روزگارت سخت گرم باشد.

حال که این نامه‌ را می‌خوانی مثل تمام شب‌های پاییز و زمستان در تاریکی اتاق روی تختم مچاله شده‌، به تو فکر کرده و برای دل ناآرامم زیر لب زمزمه می‌کنم " یه‌شویی، نیمه شویی، نیمه ز شو گل، دل گریبونم گره سی دیدن یار..." و اشک امان چشمانم را بریده است؛ بدون تو هر سرزمینی غربت است و تمام مردم غریبه اما این روزها درد غربت بیش از پیش به سینه‌ام فشار می‌آورد، بیش از پیش خسته‌ام کرده و دلم در سینه به یادت بی‌قراری می‌کند!

محبوبم!

سوز سرمای آذر بر جانم نشسته؛ استخوان‌هایم از سرمای نبودت شکسته و اینک نسیمی مرا از پای در می‌آورد، کجایی؟

می‌خواهم بدانم در این سرمای پاییزی چه می‌کنی؟ به آغوش که پناه برده‌ای؟

آخ که با تو از دیگری گفتن چه دردیست...

نمی‌دانم حالا که نامه‌ام را در دست گرفته‌ای چه احساسی در تنت جاریست، نمی‌دانم کدام خاطره‌ی مشترکمان را مرور می‌کنی، برف شاهو؟ کوچه باغ برفی؟ باغ انار پشت خانه؟ خیابان‌های باران زده، موسیقی جاده‌های شمال؟ بوی نارنگی؟ کدام؟ اما از من اگر می‌پرسی بگویم که سرتاسر نامه‌ام بوی پرتقال و باران می‌دهد، یادت که هست؟...

می‌خواهم اعتراف کنم که دلم بیش از همیشه برایت تنگ است؛ دلتنگی چون میوه‌ی نارسی که با قدرت به شاخه چسبیده بیخ گلویم را گرفته و می‌فشارد.

دلم برایت تنگ است، دلم برایت تنگ است...

+ مثل باران بهاری که نمی‌گوید کی ... بی‌خبر در بزن و سرزده از راه برس!

++ آهنگ متن: بی‌وفا _ امین بانی

فرشته ...
دوشنبه ۲۷ آبان ۹۸

از این روزها(۲)

قناری تو قفس مرده ...

فرشته ...
شنبه ۲۵ آبان ۹۸

۸
۱۹

از این روزها

خواهرم تماس گرفته بود، از وضعیت شهر می‌پرسید و نگران بود، می‌گفت :

_ اوضاعتون چطوره؟ سر و صداست؟

_اینجا هیچ خبری نیست، خوابگاه ما کمی از شهر فاصله داره، نمیدونم توی شهر چه خبره اما اینجا خبری نیست، ولی میگن مشهد روی هواست.

_ بلند نشید برید توی شهر یا قاطی سر و صداها بشید‌ها!

_چرا؟ مگه ما جزء مردم نیستیم؟

_ چرا هستید ولی غریبید، ممکنه براتون مشکلی پیش بیارن، اگه توی دانشگاه چیزی بود میتونید باشید ولی نرید شهر به کسی اعتماد نکنید.

_حواسم هست ،نگران نباش!

از وضعیت بوشهر پرسیدم؛ شهر شلوغ بود، گناوه و برازجان و بوشهر و کنگان اعتراضات ادامه دارد، بعضی از خیابان‌ها را بسته‌اند و بیانیه‌های تحصن و اعتراض ۳ روزه دست به دست بین مردم می‌چرخد، سعی دارند مردم را با گاز اشک‌آور و آب متفرق کنند.

توی خوابگاه اما همه چیز امن و امان است، بعضی‌ها اصلا خبر ندارند، حرف که میزنی می‌گویند سیاسیست، آن‌یکی میگوید "به ما چه؟ کسی که می‌خواد دست توی جیب کنه اعتراض میکنه نه زن‌ و دخترها، تو می‌خوای بنزین بزنی مگه؟ این دخترها برای چیزهای دیگه میرن بین جمعیت!"، آن یکی میگوید همه چیز گران شده الا گل زعفران کاش این هم برود بالا!

خلاصه که هر کس به فکر چیزیست. راستش را بخواهید از این حجم بیخیالی هم نسل‌هایی که در کنارم هستند احساس ترس می‌کنم، از اینکه فکر می‌کردم دانشگاه می‌‌تواند برایم فضای بزرگ شدن و گسترش دید سیاسی باشد پشیمانم، از اینکه باید در چنین شرایطی بنشینم و درس‌های هر روز را بخوابم و به روی خودم نیاورم که در مملکت چه می‌گذرد احساس نفرت میکنم؛ حس عجیبیست، من از اطرافیانم متعجم و آن‌ها از من!

+ بین خودمان باشد اما حس میکنم آمدنم به اینجا ، در دانشگاهی کوچک و گویا خنثی اشتباه بوده، حداقل این ۱_۲ روز بیشتر از قبل چنین احساسی دارم، امیدوارم از فردا شاهد واکنش‌های دانشجویی به اوضاع اخیر جامعه باشم.

++ از دیار شما چه خبر؟

فرشته ...
دوشنبه ۲۰ آبان ۹۸

۱۴
۱۳

شبانه [۴]

تنت زخمی ، دلت آزرده باشد

نگاهت سرد و باران خورده باشد

شده گنجشک باشی و شبی باد

تمام لانه‌ات را برده باشد ؟!

"شهراد میدری"

فرشته ...
سه شنبه ۷ آبان ۹۸

۹
۱۳

این پست احتمالا بوی بندر می‌دهد!

روی تخت نشسته و تلاش می‌کردم جملاتی ساده و آسان برای توصیف شهرم بنویسم، بالاخره بعد از دو ساعت چیزی حدود هفت خط نوشته و سعی می کردم جملات نا‌آشنایم را به خاطر بسپارم!

وسط همین حفظ کردن‌ها با افسوس به جملاتم خیره شدم، کاش می‌شد با زبان و الفبای خودم معرف زادگاهم باشم، کاش می‌شد به جای استاد انگلیسی استاد ادبیات فارسی می‌گفت شهرتان را توصیف کنید!

آن وقت می‌توانستم حتی در وصف سنگفرش‌های خیابان دادگستری که هزاران بار در آن قدم زده بودم هم چندین صفحه بنویسم.

صفحه‌هایم را پر می‌کردم از بازار ماهی فروش‌ها و بوی ماهی تازه، از محله‌ی سرِ خور و دکه‌هایی که بوی مدهوش کننده‌ی سمبوسه و بندری و فلافل‌شان در شب‌های تابستان هر عابری را دیوانه می‌کند، حتی از چِرِک چِرِکِ پنکه‌ی قدیمی و چربی‌های نشسته روی سرامیک‌های دیوار ساندویچی شهرزاد هم، یا از عکس‌های قدیمی و سیاه و سفید پرسپولیس گناوه که به دیوار مغازه عرفان آویزان بود.

دست قلمم را می‌گرفتم و با هم از خیابان ساحلی می‌نوشتیم، از این روزهای بارانی‌اش که رنگ بهشت دارد، از صدای قایق موتوری‌ها و لذت دیدن پاراگلایدر بر فراز دریا، صدای خنده‌ی بچه‌ها موقع شنا و موتور سواری روی ساحل، غروب دل‌انگیز و مسحور کننده‌ی خلیج، بوی نمک، ماهی و دریا، خنکای آب و ماسه بادی‌ لای انگشتان پا، صدای نی‌همبان و آهنگ‌های بندری که گه‌گاهی، خصوصا بعد از بازی‌های فوتبال، از کنار ساحل و پارک به گوش می‌رسد، یا عابری که عصر پنجشنبه هوس خواندن شَر‌وه‌‌ای پرسوز یا بیتی از فایز کرده است.

حتی می‌توانستم از شلوغی بازار و جریان زندگی در ازدحام مردم بنویسم، از ترافیک انسانی کنار پاساژها در ایام تعطیلات، از دکه‌های سلف سرویس فلافل و همبر میدان امام، تا یخ در بهشت و بستنی قیفی کنار پاساژ‌های روبروی مسجد جامع، از پاساژ‌های بهروزی که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را می‌توان در دستفروشی‌هایش پیدا کرد؛ از امامزاده و گنبد فیروزه‌ایش، و دست فروشی‌های کنار خیابانش که بوی ماهی و میگویشان در بوی تره‌بار و کامیون‌ میوه‌های کنار خیابان در هم آمیخته!

از همه جا، از نخل‌ها و گرما و سرما و شهری که متر به مترش دلبری می کند!

کاش استاد ادبیات گفته بود وصف حال شهرتان را بنویسید ...

+ عکس را از اینستاگرام کش رفته‌ام :))