از پشت پنجره ی اتاق به خیابان پر از هیاهو چشم می دوزم،صدای بوق ماشین ها ، چراغ خانه ها، هیاهوی بچه ها حس اطمینان را در دلم زنده می کند،اطمینان به جریان داشتن زندگی در پس گذر ثانیه ها!
در آن سوی خیابان پسرکی ده،دوازده ساله بساط دستفروشی به پا کرده است، دقیق تر که میشوم ماهی گلی های قرمز اسیرِ اکواریوم را میبینم.هر مشتری جدیدی که از راه میرسد پسرک شادتر و لبخندهایش عمیق تر میشود،لبخندِ بر لبهایش گویی جانی دوباره را به کالبدم باز می گرداند، با ذوق و شوقی کودکانه ماهی های کوچک را درون کیسه ی پلاستیکی پر از آب می اندازد، با اینکه فاصله ی زیادی با او دارم اما گویی صدای "خدا بده برکت" گفتن او را می شنوم.لبخندی تلخ بر لبانم جاری میشود، بعضی ها چه زود بزرگ میشوند... مثل همین پسرک ده، دوازده ساله که در کودکی مَرد شده است؛تا نیمه های شب در خیابان می ماند تا یک به یک ماهی گلی های قرمز را بدهد، اسکناس های سبز چرک شده را بگیرد و زخم های زندگی اش را مرهم بگذارد.
کمی آن طرف تر،نرسیده به دبیرستان محدثه، جوانکی حدوداً بیست ساله با عینکی آفتابی بر چشمانش روی زین موتوری شبیه به موتورهای آمریکایی نشسته ، سیگارش را با ژست مضحکی،هر چند که تلاش میکند ادای آدم بزرگها را در بیاورد، میان لبهایش گرفته. زنگ مدرسه به صدا در می آید، دخترکان یک به یک از حیاط مدرسه بیرون می آیند، جوانک همچنان روی موتور نشسته، دخترکی از کنارش عبور میکند ، قهقهه های جوانک و صورت دخترک را که از فرط خشم سرخ شده و تلاش میکند آن را پنهان کند،دیدم.با اینکه صدایش را نمی شنوم اما قهقهه هایش مثل پتک بر سرم آوار میشود... بعضی ها چه زود کوچک میشوند...
پ ن: دانه ی فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه ... هر دو جانسوزند ، یارب این کجا و آن کجا؟
