هواتو کردم

چقدر این متن و مکالمات قبلی‌مون در این خصوص برام ملموس و آشناست.
ما مشکلی نداریم و اتفاق در جهان امروز و با متر و معیارهای امروزی کاملا طبیعیه که هر فردی فضای شخصی خودش رو داشته باشه و از تنهایی‌هاش لذت ببره.
امیدوارم یه روزی بهش برسیم.

چقدر همزادپنداری دارم باهات. و چقدر در این زمینه درک نمیشیم و برچسب ضد اجتماعی و منزوی و فلان می‌خوریم. به نظر من توی هر خونه‌ای باید فضایی برای خلوت کردن باشه. بدون اینکه کسی کاری به کارت داشته باشه. البته این مستلزم اینه که آدم‌های زندگیت هم به این حریم احترام بذارن و گرنه تنها راهش زندگی مستقله.

مرسی که از زبان من نوشتی.
چند روز پیش با عزیزی صحبت می‌کردیم در مورد موضوعی. وقتی فهمید یکی دو نفر از دوستانم هم در اون زمینه شبیه خودم هستن کمی متعجب شد گفتم تعجب نداره چون همین شباهت های درونیه که ما رو به سمت هم کشونده.

و فکر میکنم همین شباهت ها و نزدیک بودن هاست که اینقدر راحت با متن های همدیگه ارتباط برقرار میکنیم و اصلا حس میکنیم یکی توی درونمون نشسته و از حال ما نوشته.

نسلِ ما، نسلِ خسته‌ای‌ست، البته نه این‌که این اوصافی که بیان کردید، از روی خستگی باشد؛ نه! همین حالت‌ها را خیلی از ماها داریم و دقیق من هم به همین روحیه‌ای هستم که نوشته‌اید.
بطور کلّی تحلیل بسیار خوبی بود!
در أیّام پیش از ما، شرایط زندگانی متفاوت‌تر از امروز بود و این مسلّم است برای همه‌گان و نیازی به توضیح و تفسیرش نیست. در آن دوران، شیوه‌ی تربیت فرزند، زاویه‌ی نگرش به دنیا و مافیها، أهداف و أسباب زندگی کاملا متفاوت بود؛ خصوصا اینکه این‌همه رقابت و درگیری و فروعات هم وجود نداشت و پدر و مادرها توانِ زیادی برای تربیتِ یک فرزند صرف نمی‌کردند، امّا الآن علاوه بر اینکه شرایطِ حاضر موجب خستگی شده، برای تربیت درست، هزینه‌های مادّی بسیار سنگینی برا دوش یک خانواده سوار می‌شود. توقعّات هم بسیار بالا رفته و علت‌های فراوان دیگری نیز وجود دارند که همه می‌دانیم.

چارده-پانزده‌ساله بودیم که یکی از هم‌بازی‌هایمان که حتّی از ما هم کوچکتر بود، به اَمرِ پدرش با یکی از دخترکانِ اقوام‌شان عقدِ نکاح بست، و دیگر در جمعِ بازی‌های ما یافت نشد. یک مدّتی غیبش زد! بعد از چند ماه، او را دیدیم که کلّا فضای دیگری داشت! سربه‌زیرتر بود؛ آرامتر بود! یک کیفِ دستی زیر بغلش بود و بی‌حواس داشت می‌رفت... سرِ کار می‌رفت... یک‌‌جایی مشغول به کار شده بود؛ مثل نجّاری یا چُنین چیزی!
رفت سرِ زندگی‌اش... چندین بچه آورد... و الآن پسر بزرگش از خدمت سربازی فارغ گشته و هنگام ازدواجش است! در همین ایّام خواهیم دید که بزودی نوه‌دار می‌شود و با اینکه سنّ و سالش هنوز از چهل نگذشته، سر و سامان گرفته و همه‌ی مأموریت‌هایش را انجام داده و ما هنوز اندر خم یک‌کوچه‌ایم و تکلیف‌مان با خودمان هم مشخص نیست.
آن موقع اینطور نبود! مردم اطلاعات زیادی از همدیگر نداشتند. اینترنت نبود. گوشی هوشمند و امثال آن نبود. نمی‌دانستیم در ورای مرزها چه می‌گذرد! از سفره‌ی دیگران خبر نداشتیم؛ از زندگی و فضای خصوصی دیگران بی‌خبر بودیم و رقابت هم کم بود. در حقیقت، زندگی مالِ آن دوران بود و الآن به ته‌دیگ رسیده‌ایم و جز روغن سوخته نصیب‌مان نشد.