خسته‌ام از این روزهای پوشالی ... میان این همه همهمه جای تو خالی
سهراب گفته بودی روزی
چشمها را باید شست
جور دیگر باید دید
زیر باران باید رفت
...
زیر باران رفتم
چشمها را شستم
اما ...
به همین قطره ی باران سوگند
به جز از نفرت و این فصل خزان
به جز از بارش یک ابر گران
و به جز رنگ ریا
دیگری هیچ ندیدم
اما ...
مردمک باز به دنبال سخن می گردد
لیک ؛ شاید
زیر آن قطره ی باران که نوشتی بیتت
پاک شد مصرع پایان سخن
شاید این گونه نوشتی آن روز:
جور دیگر باید دید
رنگ پایان باید دید
(دلنوشته ی یک روز بارانی سال 92)
آفرین قشنگ بود...:)
ولی یه جورایی دلم گرفت...:(
آری
تا شقایق هست، زندگی باید کرد
در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است، که مرا می خواند...
خدا قوت...
شاید آن روز که سهراب نوشت :
تا شقایق هست زندگی باید کرد
خبری از دل پر درد گل یاس نداشت...
باید اینجور نوشت :
هر گلی هم باشد چه شقایق چه گل پیچک و یاس
زندگی اجباریست...!
