در حال کشیدن شام برای برادرجان بودند و من مشغول در آوردن ترشی از سطل مخصوص آن ؛ در سطل چفت نشده بود ، موقعی که میخواستم بلندش کنم از دستم لیز خورد و افتاد و ترشی ها کف اشپزخانه پخش شد.
مادر گفت حواست کجاست؟ حالا هم قسمت های روی آن را جمع کن؛ خواهر محترم هم از راه رسید و با خنده مدام تکرار میکرد:
- سیچه حواسته جمع نیکنی آخه کسی سطل با درش ایگیره؟ بیا قاشق بگیر بالاشه جمع کو (سیچه = چرا / نیکنی= نمی کنی/ ایگیره = میگیرد/ کو= کن )
- خوبه آدم خوش اعصابش خورد بو زینب هم قدش بخره(خوش=خودش / بو=باشه/قدش=بهش/بخره=بخور)
چیزی نگفت و رفت سمت شام که درون سینی بگذارد ؛ ماهیتابه از دستش لیز خورد و نصف اُملت هم آن طرف اشپرخانه را مزین کرد.
رفتم کنارش ایستادم و گفتم : آخه آدم اینطوری ماهیتابه راس ایکنه؟ پ حواست کجایه؟ خوتو کارلت (راس ایکنه=بلند میکند/ خوت=خودت/ پ=پس / کارلت=کارهایت) :)))
بعد هم به مادر گفتم: مانی تونم بگرد بینم چی پیدا نیکنی بریزی حیفه دست خالی بری امشو (مانی=مامان/تونم=توهم/نیکنی=نمی کنی امشو=امشب) :)))
پ ن 1: عیب نگیر عیب کسی اول خودت دوم کسی:)
پ ن 2: دریافت این هم استکان های قدیمی مادر که در حین جستجوهای من برای پیدا کردن لیوان های بستنی یخی پیدا شد و حالا مادر استکان های بزرگتر را تحریم کرده و همه مجبور به استفاده از استکان های خاله ریزه هستیم:)))
