مدت هاست که روز شهادت حضرت امیر (علیه السلام) و روز غدیر علامت سوال میشوم و به اطرافم نگاه میکنم.
فلسفه ی جشن روز غدیر و سوگواری شهادت امام علی(علیه السلام) چیست؟
وقتی حوادت بعد از غدیر را مرور میکنم، سری به نهج البلاغه میزنم و شقشقیه میخوانم، به راستی دلیل جشن و شادی غدیر و سوگواری 21 رمضان را درک نمی کنم ، علی رفت...علی از میان مردمی که سالها درد را به قلبش هدیه داده بودند رفت،فکر میکنم فزت و رب الکعبه هم مصداق همان "آخیش" خودمان باشد ، همان نفس راحتی که بعد از اتمام سختی ها و دردهایمان میکشیم.
مگر نه این است که صادق آل علی(علیه السلام) میفرماید: در شادی ما شاد و در غم ما اندهگین باشید؟
غدیر درد دارد، غدیر حکایت بی وفایی و نامردی، بغض در گلو رسوب کرده و حرفهای ناگفته است، غدیر یعنی خار در چشم و استخوان در گلو میدیدم که میراث مرا به غارت می برند... و 21 رمضان روز رهایی ، رفتن و آزاد شدن ؛ فزت و رب الکعبه ، رفتن به سمت آغوش خدا و نگاه های دلتنگ زهراست ، چه دردی برای علی سخت تر از تحمل دوری فاطمه اش بود ؟
دوست دارم 21 رمضان در کوچه های شهر قدم بزنم و فریاد بکشم : آی مردم تمام شد! علی از دنیای شما رفت و بر سر اهل سقیفه فریاد بکشم:
علی دریاست دریا رو... نمیشد ساده با سم کشت
علی رو قبل از اون محراب..... یه لشکر ابن ملجم کشت
پ ن : حکمت هایی از نهج البلاغه :
حکمت 23: کسی که کردارش او را به جایی نرساند ، افتخارات خاندانش او را به جایی نخواهد رسانید.
حکمت 59: آن که تو را هشدار داد، چون کسی است که مژده داد.
حکمت66: از دست دادن حاجت بهتر از درخواست کردن از نااهل است.
حکمت 69: اگر به انچه می خواستی نرسیدی، از آنچه هستی نگران مباش.
حکمت 75: هر چیز که شمردنی است پایان می پذیرد، و هر چه را که انتظار کشیدی خواهد رسید.
