جلوی کولر دراز کشیده ام ، نوک انگشتان و بینی ام یخ بسته و از شدت سرما به خودم میلرزم ولی حاضر نیستم حتی کمی جا به جا شوم،انگار میخواهم سرما را ذخیره کنم برای زمانی که بیرون از خانه شرجی و گرما به تنم هجوم می آورد،اما قدم که از اتاق بیرون میگذارم مثل کسی که مشتش را برای ذخیره پر از آب کرده باشد ،گرما و عرق تصورم را نقش بر آب میکند. چیزی در ذهنم جرقه میخورد :
{الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعًا} (۱۰۳-کهف)
نکند هر چه کاشته ام به امید درو آفتِ دنیا برداشته باشد و آنجا عاقبت با زمینی بی حاصل رو به رو شوم ؟؟
