عرفه هم گذشت و حالا حسین (علیه السلام) با همه ی هستی خود به کربلا می آید.
غلغله ای عجیب در دلم به پاست، کاش میشد فریاد بکشم:
حسین جان! نامه ها مثل سقیفه بوی خیانت میدهد، نیا اینجا به جای دل با خنجر به انتظارت نشسته اند.
نیا! اینجا اکبرت را پر پر و کمر زینبت را خواهند شکست؛ داغ اسارت کمر سجادت را خم میکند ، شش ماهه ات ... و آخ از درد شش ماهه ات...
حسین جان ! اینجا امانت مجتبی را به کام شهادت می فرستند و عباست را...
ای کاش میشد باد صدای مسلم را از دارالحکومه به گوش حسین برساند:" نیا حسین، کوفه هنوز همان کوفه ی بی وفا به علیست!"
پ ن: سند حقانیت فرزندان علی(علیه السلام) را همین بس که شیعه تا ابد به مولای بی سرش ح س ی ن اقتدا میکند...
