هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم اولین خبرهایی که می‌خوانم مربوط به افغانستان است، اغلب آخرین خبرها هم؛ هر روز تمام صفحاتی که دنبال میکنم را چک میکنم تا مطمئن باشم که هنوز یک نفر دارد برای آزادی و شرف به بهای خونش می‌جنگد.
امروز صبح هم باز کردم، مثل هر روز، اما خبرها مثل دیروز نبود، بمباران، پاکستان، پهباد، کماندو، شهید، تصرف و ... کلماتی بود که از سر تا سر اینستاگرامم چکه می‌کرد.
قلبم مالامال از غم است، غم برای سرزمینی که مردمش ایستاده می‌میرند اما دنیا عقب نشسته و فقط افتادنش را نظاره می‌کند.
ننگ به دنیایی که در آن سیاست‌مداران مهره‌ها را می‌چینند و مردم به بهای خانه و خونشان باید بازی را بهم بزنند.
قلبم پر از غم است و هیهات که این اشک‌ها نمی‌توانند آتش پنجشیر را خاموش کنند ...
