《هیچ وقت خودتون رو با بقیه مقایسه نکنید》 ؛ 《شما چکار به مردم و بقیه دارید؟ آدم نباید خودش رو با کسی مقایسه کنه》 و ...
این جملات را در انواع و اقسام موقعیت‌ها ازش شنیده بودم ، در جاهای صحیح و ناصحیح، حتی وقتی طرف مقابلش از موضوعی خجالت می‌کشید و در مقام رفع بر می‌آمد.
حال اما همین او را دیده‌ام در جایگاه مشابه، فلان چیز را بخرم و فلان کار را انجام بدهم که مبادا پیش فلانی زشت بشود، کوچک بشوم و ... ؛ هر بار هم که دیده‌ام کسی در جایگاه قبلی خودش ظاهر شده و جمله‌ی "تو چکار به فلانی داری؟ خودت رو ببین" را گفته است با "نه این موضوع فرق داره، به هر حال زشته، آدم که نباید پیش بقیه زشت بشه" پاسخش را داده!
این روزها نشسته‌ام به تماشا!
همه‌ی ما تا وقتی در موقعیت و جایگاه آدم‌های اطرافمان نباشیم، تا وقتی خودمان مستقیم با بعضی از مسائل برخورد نکرده باشیم نظریه پردازهای قابلی هستیم، انواع و اقسام مشاوره‌ها، پند و نصیحت‌ها و ایده‌های متنوع را به طرف مقابلمان حواله می‌دهیم اما همین که خودمان در شرایطش باشیم دنیا زیر و رو می‌شود، به تقی وا می‌رویم، بهانه و توجیه و حاشا هم که همیشه دیوارشان بلند است، اصلا چه کسی می‌تواند حریف استدلال‌ها منطقی ما شده و شرایط بغرنج‌مان را درک کند؟
پایم را عقب‌تر می‌گذارم، کلاه قضاوتم را از سر بر می‌دارم، دستکش‌های نسخه پیچی برای دیگران را به گوشه‌ای پرت می‌کنم [ که ترک عادت موجب مرض است و یقین باز خواسته و ناخواسته به سراغشان خواهم رفت] و سرم را به نشانه‌ی شرم پایین می‌اندازم!
چندبار خارج از گود برای دیگران منبر رفته‌ام اما وسط میدان خودم قافیه را به نصایحم باخته‌ام؟!
