امروز ۱۶ شهریور ماه، روز بلاگستان فارسی بود.
خواستم به مناسبت امروز، از همین تریبون، از یک‌سری دوستان تشکر کنم.
اولین تشکر رو تقدیم میکنم به همه‌ی دوستانی که تو این سال‌ها مدام پست‌های مرگ بلاگستان، وبلاگ‌نویسی مرد و ... رو منتشر کردن و دغدغه‌های دیگران رو به باد سخره گرفتن؛ ممنونم که وقت گران‌بهاتون رو صرف غصه خوردن برای دیگران کردید، صرف غصه‌ی دغدغه نداشتن دیگران [ که آخرش هم ما نفهمیدیم اصل دغدغه‌ی خیلی‌هاشون چی بود اصلا]!
ممنونم از دوستان عزیزی که مجاهدانه تو تمام وبلاگ‌ها کامنت گذاشتن و از نداشتن دغدغه صحبت‌ها کردن، اهدافمون رو از نوشتن پرسیدن و باعث شدن یک روزِ تمام ذهنمون رو درگیر پیدا کردن یک دلیل خفن کنیم!
ممنونم از کسانی که از هیچ تلاشی در راستای توهین، ازار و ناراحت کردن بقیه کوتاهی نکردن و با رفتارهاشون هر روز بعضی‌ها رو دلسردتر و دورتر از این مکان کردن، شماها واقعا آزمون صبر بودید برای خیلی‌ها :))
اما تشکر ویژه‌تر و کامل‌تر رو تقدیم میکنم به دوستانی که همه‌ی این موضوعات رو دیدن، خوندن اما همچنان می‌نویسید، نامهربونی‌ها رو می‌بینن اما فضای وبلاگ اونقدر براشون دوست داشتنیه که چشم به روی دلخوری‌ها می‌بندن.
مینویسن، از اعماق قلبشون، از لایه‌های مختلف ذهنشون، از دغدغه‌هاشون، دغدغه‌هایی که برای خودشون بزرگ و با ارزشه، از احساسات پاک و دست‌نخورده‌شون که خط به خطش رو با صداقت و ظرافت ثبت می‌کنن و هر پست، بیشتر از پست قبل تلاش می‌کنن که بهتر بنویسن؛ کسانی که دغدغه‌ی نوشتن و خوب نوشتن همیشه همراهشون بوده.
به عنوان یه مخاطب، به عنوان یه بلاگر، به عنوان کسی که هر روز یکی از مردم آبادیش میرن و ترس متروکه شدن، ترس فرو ریختن، ترس نیست شدنِ فضایی که دوستش داره رو با وجودش حس می‌کنه، از همه‌ی شماهایی که هنوز هستید، هنوز می‌نویسید و چراغ خونه‌هاتون رو تو این ولایت روشن نگه می‌دارید و امید میشید برای بقیه‌ی هم‌سایه‌هاتون تشکر میکنم :)
ممنونم! بابت بودن تک‌تک‌تون ممنونم، الهی همیشه باشید و چراغ‌هاتون روز به روز بیشتر خودنمایی کنه :)
