خسته‌ام از این روزهای پوشالی ... میان این همه همهمه جای تو خالی
مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم من! میهمان هر شبت، لولی‌وش مغموم
منم من، سنگ تیپاخورده‌ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه‌ی ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم...
"زمستان_مهدی اخوان ثالث"
قدم که در کوچه می‌گذارم باز هم افکارم مثل صبح به ذهنم هجوم می‌آورند گویا تنهایی بهترین مجال برای حمله‌ی سئوال‌‌هاست.
از کوچه عبور میکنم و وارد خیابان می‌شوم، انگار امروز همه چیز را دقیق‌تر می‌بینم؛ اولین چیزی که به چشمم می‌خورد سطل زباله‌ی بزرگ کنار خیابان است که اطرافش را زباله‌های کوچک و بزرگ، تکه‌های مقوا و کارتن احاطه کرده است با فاصله‌ی صد متری از آن هم کیسه‌های زباله روبروی درِ حیاط صورتی رنگ جمع شده‌اند، کمی جلوتر شاخه‌های شکسته شده‌ی درختِ توت وسط پیاده‌رو ریخته است و عبور عابران را سخت می‌کند، به زور از بین شاخه‌ها عبور میکنم و همزمان که آرام آرام راه می‌روم سعی میکنم خاک‌های چادرم را هم تمیز کنم که صدای گاز دادن موتوری‌ها توجهم را جلب می‌کند،دبیرستان دخترانه تازه تعطیل شده است و پسرکان آمده‌اند خود نمایی، یکی تک‌چرخ میزند و دیگری مسیر رفته را سریع‌تر باز می‌گردد از بین آنها پسرک نه،ده ساله‌ای که هنوز پاهایش به زمین نمی‌رسد ولی مستانه سوار بر موتور گاز می‌دهد متعجبم می‌کند، نمیدانم بخندم یا برای خانواده‌اش متاسف باشم؛ قدم تند میکنم تا درگیر ترافیک موتور‌ها نشوم، به چهارراه که می‌رسم اینار شانس با من یار است و همزمان با رسیدنم چراغ هم قرمز می‌شود هنوز قدمی به جلو نگذاشته‌ام که چند موتور و ماشین بی‌توجه به چراغ رد می‌شوند، حواسم را بیشتر جمع میکنم و با احتیاط از عرض خیابان عبور میکنم و وارد پیاده‌رو می‌شوم، از جلوی ردیف مغازه‌ها گذر میکنم، با صدای خانم گفتن کسی سرم را به عقب می‌چرخانم و با شاهکار دست پزشکان، نیم‌متر لب و نیم کیلو گونه به همراه یک گرم بینی که به خوبی با ۳۰کیلو آرایش استتار شده‌اند رو‌به رو می‌شوم با سر اشاره‌ای به معنی" با من هستید؟" میکنم و الحمدلله پاسخ"نه، با خانم جلویی بودم" را می‌گیرم، بالاخره به درِ کتابخانه می‌رسم همزمان با من پسرکی که گویا تازه از جنگ برگشته با شلواری که روی زانوهایش به اندازه‌ی سرِ یک انسان بالغ پاره شده است از درِ سالن پلاتو بیرون می‌آید، به مقصد رسیده‌ام اما هنوز به پاسخ سئوالم فکر میکنم؛ "واقعا جهان سومی بودن یعنی چه؟"
برادران محترم و حتی پدر علاقه‌ی شدیدی به المطراش داشتن (آقایون کلا علاقه داشتن) فلذا همیشه چند جفت المطراش درِ خونه‌ی ما بود، امیدوارم هرگز براتون پیش نیاد که یه خرده عجله داشته باشید و بخواید دمپایی گشاد و پاشنه بلند و سنگین مردونه پاتون کنید و باهاش بدوید؛ منم بعد از چندین دقیقه انتظار در صف طویل دستشویی شاد از اینکه نوبت من شده سوار المطراش احمد شدم (کار از پوشیدن گذشته باید سوارش بشی) و به سمت دستشویی پرواز کردم که ناگهان پرهام شکست، پام پیچ خورد و با مخ به سمت زمین پرتاب شدم، نکته‌ی جالب اینه که المطراش حتی یه آخ هم نگفت! این ماجرا بارها( با وسعت کمتر و در حد پیچ خوردن پا) برای من تکرار شده و الان که دیگه الحمدلله خانواده‌ی گرام از دمپایی های پاشنه کوتاه استفاده میکنن (حالا که دیگه من رو ناقص کردن:D) هنوز هرگاه المطراش می‌بینم قوزک پام درد میکنه!
میدونی اشکال زندگی واقعی چیه؟ تو لحظات حساس موسیقی نداره!
The Cable Guy(مرد کابلی)_ بن استیلر
امشب وقتی به نوزده سال گذشته نگاه میکنم نقاط قوت و ضعف‌ها، خطاها و درست‌هایم را بهتر می‌بینم و بهتر در مقام قضاوت گذشته‌ام می‌نشینم!
برای فرشته‌ی امروزم آرزو میکنم در دهه‌ی جدیدِ زندگی مسیری بهتر و کم خطاتر داشته باشد!
+ بیشترین چیزهایی که امروز از آنها احساس پشیمانی میکنم " گفتنی هایی که نگفتم، نگفتنی هایی که گفتم،گفتنی هایی که دیر گفتم؛ کسانی که باید بیشتر به آنها اهمیت می‌دادم و ندادم، کسانی که نباید به آنها اهمیت می‌دادم و دادم" است.
++ انتقاد، پیشنهاد، سئوال، نصیحت و خلاصه هر چه می‌خواهد دلِ تنگتان بگویید:)
+++ دوست دارم تصور ذهنی شما را از فرشته‌ای که در این مدت شناخته‌اید بدانم، با تمام ویژگی های خوب و بدی که دیده‌اید و خوانده‌اید و شناخته‌اید (بدون تعارف) لطفا به عنوان یادگاری بنویسید:)
++++ دیگه فکر نکنم لازم باشه بگم که امروز شمع های نوزدهمین سال زندگیم رو خاموش کردم و وارد بیستمین سال شدم، دو دهه از زندگیم گذشت:)
گاه آنقدر پر می‌شوی که از چشم‌هایت سرریز می‌شود؛ اشک نه، حرف‌های ناگفته‌ای را می‌گویم که نه قلم توان نوشتنش را دارد و نه زبان طاقت گفتنش را، بیچاره دل که باید تحمل کند بار این ناگفته‌های ناشنیده را!
+ در گلو می‌شکند ناله‌ام از رِقَتِ دل ... قصه‌ها هست ولی طاقت ابرازم نیست!
جناب اوه چالش جدیدی راه انداخته‌اند که ما نیز گفتیم از فیض شرکت بی بهره نمانیم:)
و این هم ۱۳ دلیل من برای زندگی، البته دلایل میتوانند در طول زمان تغییر کنند و این دلایل امروز فرشته است:)
۱) پدر و مادرم: مثل همه من هم عاشق پدر و مادرم هستم و تا زمانی که نفس های پدر و مادرم دنیا را مقدس می‌کنند این زندگی با تمام پستی و بلندی‌هایش ارزش ادامه دادن را دارد:)
۲) برادرها و خواهرهایم: باید خواهر باشید تا لذت نفس کشیدن در کنار برادر و خواهر را عمیقا درک کنید، خواهر بودن مقامیست که از همان روز تولد عاشقی را به دخترها می آموزد:)
نکته: کلاً تا زمانی که عزیزانم در این دنیا نفس می‌کشند زندگی ارزش ادامه دادن را دارد:)
۳) رد شدن از پل صراط کنکور : بار پرودگارا! مرا تا زمانی که مقام دانشجو شدن را بپذیرم و چشمم به جمال دانشگاه روشن شود و بدانم که دقیقا چیست که خلق‌الله دهان ما را با آن سرویس کرده‌اند زنده بدار( بلند بگو آمین) :))
۴) به ثمر رسیدن آرزوهایم: دوست دارم روزی به نوک قله‌ی آرزوهایم برسم و وقتی از بالا به مسیری که طی کردم نگاه کنم لذت ببرم از اینکه حالا دستم به بلندای آرزوهایم می‌رسد:)
۵) دِین : دِینی به گردنم هست که باید ادا کنم:)
۶) یکی از آرزوهایم خدمت کردن به زائران اربعین امام حسین و مردم مناطق محروم است حالا در هر جایگاهی، امیدوارم تا قبل از مرگم بتوانم به آرزویم برسم.
۷) طلاییه: یکی از بهانه‌های زندگی من حداقل سالی یکبار نفس کشیدن در هوای طلاییه و مارد است:)
۸) عشق: عشق از همان نوع های دونفره‌اش چیزیست که دوست دارم یکبار در زندگی تجربه کنم، کوچه هایست که باید با هم قدم بزنیم و شعرهایست که باید برایش زمزمه کنم، در کل حس های خوبیست که باید با هم تجربه کنیم:)
۹) نویسندگی: نوشتن را از عمق وجودم دوست دارم و امیدوارم روزی بتوانم نویسنده‌ی خوبی شوم که حداقل خودم از نوشته‌هایم لذت ببرم:)
۱۰) دوست دارم به جایی برسم که بتوانم با اطمینان بگویم من تمام تلاشم را برای خوب بودن، مفید بودن و پیشرفت کشورم کردم و حالا دِینم را به مردم و مملکتم ادا کردم:)
۱۱) داشتن خانه‌ی رویاهایم: در پست خانه‌ی من ، خانه‌ی رویاهایم را به تصویر کشیدم، همه‌ی شما هم دعوتید:)
۱۲) این یکی کاملا خصوصیه و بین خودم و خدای خودمه، شما فقط آمینش رو بگید:)
۱۳) و اما دلیل اخر اینکه من هنوز خودم را آماده‌ی مرگ نمی‌بینم، تا روزی که بتوانم توشه‌ی حداقلی برای خودم جمع کنم به این زندگی ادامه می‌دهم، اگر خدا بخواهد:)
+ تا زمانی که رسیدن به تو امکان دارد؛ زندگی درد قشنگیست که جریان دارد...
