هواتو کردم

من پریشان ترم از آنچه تو میپنداری

شده آیا ته یک شعر ترک برداری؟

پ ن 1: سلام :)

خیلی ممنون از همه ی کسانی که این مدت جویای احوالم شدند.

الحمدالله حالم خوبه؛خواهرم یه عمل کوچیک داشت که الهی شکر الان خوبه، ولی تا زمانی که نتونه غذا درست کنه،ظرف بشوره و جارو بکنه  و ....من باید پیشش بمونم.:))

اینجا دسترسی به نتم کمه، با گوشی هم سخته پست بزاری و مطلب بخونی،عکس هم نمیشه بزارم:((

به همین خاطر تا وقتی برگردم خونه مون نمی تونم بهتون درست سر بزنم.

ان شاا... برگردم اساسی جبران میکنم:))

پ ن 2: میدونم دلتون برام تنگ شده ها ولی یه کم دیگه تحمل کنید، آن صبح و سحر نزدیک است :)))))

حدود 2 هفته از انتشار پست مخصوص در مجلس میگذره... پستی با دور از جون و خدا نکنه و نقطه چین...اما شد...دیشب رفت ؛ برای همیشه رفت...

و حالا پسری که بعد از مدت ها میرسه در خونه و زار زار برای نبودن پدر گریه میکنه... پسری که شاید تا همیشه حسرت دیدن پدر تو روزهای اخر زندگیش به دلش میمونه ؛ یه رفتن بدون خداحافظی....

دیشب با شنیدن خبر ناگهانی فوتش زانوهامون سست شد و ساعت ها گریه و حسرت سهم ما بود.

 اخرین باری که دیده بودمش روز عید غدیر بود , چند روز پیش تا در حیاطشون رفتیم اما داخل نرفتم که ببینمش ؛ تمام دیشب افسوس خوردم که ای کاش اون روز حداقل برای چند دقیقه باهاش حرف زده بودم ؛ برای چند دقیقه دیده بودمش.

تا حالا هیچ وقت نشده بود برای یکی از اقوامم تا این حد دلتنگ بشم ؛اما از دیشب احساس میکنم مدت هاست دلتنگش بودم ؛ دلتنگ همون ادم مهربون , اروم و کم حرف ... همون که حتی موقع دردهای شدیدش؛ شب بیداری های پر دردش فقط الهی شکر میگفت.

تا 3 شب یا گریه کردم یا براش قران خوندم  و بالاخره با سردرد شدید خوابم برد.

خواهرم میگفت عید فطر به همه گفته بود برام دعا کنید امسال دیگه برم و راحت بشم... و حالا دعاش اجابت شد.

اما قصه ی مخصوص در مجلسی ها هنوز و شاید برای همیشه ادامه داره ...

پ ن 1 : از دیشب تا همین الان بیشتر از گذشته بهش فکر کردم. حتما شما هم دیدید ادمهایی که بچه ندارند و هر روز راهی یه دکتر هستن بلکه فرجی بشه ؛ بعضی ها طلاق میگیرن و بعضی ها دوباره ازدواج میکنن به این امید که خدا یه بچه بهشون بده ... حالا ساعتها از خودم میپرسم ارزش طلاق و ازردن شریک زندگی رو داره؟؟! این روزها با نگاه کردن به خودم و خیلی های دیگه به یه نع بزرگ رسیدم .

 به نظرم آخرش فقط تو میمونی و ادمی که از روز اول قرار گذاشتی تا تهش باهاش باشی .... 

پ ن 2 : از خودتون بپرسید اگه نبودید چیز خاصی از زندگی پدر و مادرتون کم میشد؟ اگه به بله ی قاطع رسیدید خوش به حالتون.

پ ن 3 : از دیشب بارون نم نم میباره...

نفس های آخر محرم و صفر نزدیک شده ... 

دوباره لباس های سیاه جمع شد ....بوی حلیم و غذای نذری از وسط کوچه ها و هیئت ها پر کشید... پارچه های سیاه از در و دیوار شهرها پایین اومد...

پسرهایی که به حرمت محرم سرها رو پایین انداخته و دور متلک انداختن رو خط کشیده بودند ؛ دخترهایی که روسری ها رو جلوتر کشیده و رنگ و لعاب روی صورتشون رو پاک کرده بودند، سرکار اصلیشون برگشتند.

دوباره صدای نوحه ها تو شلوغی شهرها گم شد و صدای اهنگ های بندری عروسی ها به شهر برگشت...

انگار همراه لباس و شال عزا، ح س ی ن هم رفت ته گنجه ؛ تا سال بعد ، محرم بعد ، هیئت بعد و ...

انگار آخر صفر باید از خودمون بپرسیم؛ برای بی حسین شدن آماده ایم؟؟!!!

پ ن : شاید محرم سال بعد جز کسانی باشیم که به یادشون بگن : صلواتی بفرستید به یاد کسانی که سال پیش بین ما بودند و امسال دیگه تو جمع ما نیستند ... 

دیشب کربلایی هامون برگشتن:)

الان هم هر دو طرفم دارن از خاطرات کربلا تعریف میکنن...چند دقیقه پیش همشون دور هم بودن و منم نشسته بودم, حس خوبی نیست دور و بری هات همه رفتن و از خاطراتشون میگن؛ تو ساکت نشستی و گوش میکنی... البته گوش هم نمی کردم ؛ دلم جای دیگه در حال گله و شکایت بود.

حالا هم لطف میکنن میگن عید با هم میریم...به شدت برخورد کردم وگفتم :" نه خیرم من میخوام تنها برم و از نجف تا کربلا هم میخوام پیاده برم ؛ شما هم لطف میکنید خونه میمونید تا من برم و برگردم ؛ نوبتی هم باشه این دفعه نوبت منه :) "

البته اینها میگن نه ، با هم میریم! ولی الکی میگن. زیارت باید تنها باشی که راحت بشینی دعا کنی برای خودت از گریه کردن هم خجالت نکشی:))

پ ن : تا من خودم بخوام برم از هجوم تعریف کردن خاطرات به شهدا می پیوندم احتمالا :)

گاهی به بعضی ادمها فکر میکنی و از خودت میپرسی دلیل خلقتشون چی بوده؟

فرقی نمیکنه ادم خوبی باشه یا بد یا حتی خاکستری...اما به جواب های نسبتا جالبی میرسی.

به نظرم بعضی ها زاده شدن برای در مجلس...

پدرش بخاطر بیماری چند سالی هست افتاده شده ؛ چندین بار قسمت هایی از پاهاش قطع شده و تو اخرین عمل جراحیش قطع شدگی تا بالای زانو ها رسید. هر وقت حالش بد میشه میگن شاید.... (دور از جونشون)

از وقتی ازدواج کرد با خانواده اش مشکل داره ؛  حالا هم که با مادر و خواهرش قهره... مدت هاست به خونه سر نزده, دزدکی میاد و میره که مبادا خبر به گوش خانواده اش برسه...

 مگه میشه پدر حسرت دیدنش رو نداشته باشه؟؟!!

از خودم میپرسم اگه پدرش یه دفعه... چکار میکنه؟ غیر از اینه که زیر تابوت رو میگیره و چند قطره اشک میریزه؟ غیر از اینه که حسرت بودنش رو میخوره؟ 

حالا پدر حسرت دیدنش رو داره اما سراغی ازش نمیگیره...فردا هم با یه لباس مشکی در مجلس می ایسته و جواب تسلیت مردم رو میده...

به نظرم بعضی ها زاده شدن برای در مجلس!

پ ن1 : قصدم قضاوت دیگران نیست...اما بعضی چیزها دیدن یا حتی شنیدنشون درد داره.

پ ن 2: زیادند ادمهایی که فقط مخصوص در مجلس هستند ... هر چند بعضی ها مخصوص همین هم نیستن!!!

پ ن 3: زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید.... ورنه بر سنگ مزارش اب پاشیدن چه سود؟

پ ن 4: قدر ادمها رو تا وقتی هستند بدونید:)

سال پیش همش زمزمه اش میکردم اما بعد اربعین گفته بودم یا امام حسین (ع) کمکم کن سال دیگه قسمتم این نباشه، اما بود.

الان هم از دیشب دارم زمزمه اش میکنم:

از ما که گذشت اما غمم همینه

الهی هیچ کس داغ حرم نبینه

پ ن1: مامان، بابا ، 2 تا از خواهرهام دیشب راهی شدن؛ هر کی اومده بود بدرقه میگفت : 

مگه تو نمیخوای بری؟ با ناراحتی و لبخندی تصنعی جواب میدادم نه من خونه پام (نگهبان خونه) ؛ همه در جواب میگفتن ان شاا... سال بعد.

چند سال دیگه باید بگذره تا این سال بعد برسه؟

اخرش هم تو بغل همشون عقده ام شکست و دل سیری گریه کردم...اونها رفتن و سهم من تا نصف شب فقط گریه کردن و گله کردن بود.

پ ن 2 : جا موندن خیلی حس بدی داره .... بَسمه چشم انتظاری، بَسمه ؛ دل بیقراری بَسمه

از ما که گذشت اما غمم همینه

الهی هیچ کس داغ حرم نبینه

بر چادر مشکیت نستعلیق مینویسم عشق را...

 وقتی حج حیا را به جا می آوری و طواف میکنیعشق را ...

بانو ! چه کرده ای که اینگونه چادرت بوی آسمان میدهد؟