روزهای دلتنگی یکی پس از دیگری سپری میشود و هر روز بیشتر از دیروز غبار عادت می نشیند بر ادعای انتظارمان.

کم کم حتی همین ادعای پوشالی که شاید گه گاهی یاد مولا را در دلمان زنده میکرد هم رنگ میبازد...

اما این روزها که به نیمه ی شعبان نزدیک میشویم دوباره در یادمان زنده میشود آنچه داریم اما نداریم...

میلاد مولایمان جمعه است و رد کمرنگی از امید بر دلمان تابیده که شاید این جمعه، جمعه ی موعود باشد! شاید این نفس هایی که بدون یاد او تلف میشود قرار است این هفته به آمدنش برسد... کسی چه میداند؟ شاید در پس هوای غبار آلود این روزها، پشت حصار تاریکی ها صبح موعود منتظرمان باشد ؛ شاید صبح یکی از این جمعه ها عطر ظهور هوای شهر را عطرآگین کند و نفس بدهد به عصرهای بی نفسمان.

شاید این بار خدا هم منتظر اجابت است، منتظر است بخوانیم، دعا کنیم، بخواهیم تا دست اجابت بکشد بر العجل العجل هایمان...

پ ن : لطفا مراسم احیای شهرمان را خالی نگذاریم...شاید خدا هم منتظر است...

میلاد حضرت علی اکبر را تبریک گفتم و بحث شد که کدام یک جوانیم و کدام یک نوجوان.

دوستان دوست داشتند نوجوان باشند و من اما سالهاست برای روزهای جوانی لحظه شماری کرده ام...حالا که از گرد راه رسیده ام پا پس نمیکشم.

همیشه دوست داشتم بزرگ شوم انقدر بزرگ که دستم به بلندای آرزوهایم برسد...!

انقدر بزرگ که وقتی در کوچه های شهر قدم میزنم لبخندم به یک کودک به روزهای جوانی امیدوارش کند، که تصویر لبخند های یک آدم بزرگ درخاطراتش ثبت شود.

انقدر بزرگ که دستم به شاخه های بلند درخت برای چیدن میوه ها برسد ؛ لبخند بزنم و با مهربانی میوه را به کودکی بدهم که منتظر بود کسی از راه برسد و از تقلا رهایش کند.

بیشتر اما همیشه دوست داشتم بزرگ شوم و برسم به نوک قله ی آرزوهایم و شاید کسی را برسانم به آرزوهایش...

اما حالا که فکر میکنم میبینم هنوز بزرگ نشده ام ... نمی دانم ، چند سال دیگر مانده ؟ اصلا بزرگ خواهم شد ؟؟

پ ن : میلاد آقازاده حضرت علی اکبر(علیه السلام) و روز جوان مبارک:)

خاطرات کودکی زیباترند

یادگاران کهن مانا ترند...

پ ن : گرموُی توسون و بسنی یخی اوف که چقه ایچسبی :)))

( گرمای تابستان و بستنی یخی اخ که چقدر می چسبید:)) )

سلام 

اول اعیاد شعبانیه و بعد هم روز ملی خلیج فارس را (البته با تاخیر) به همه تبریک میگم.

حتی اگر ازل، ابد و روز، شب شود

امکان پذیر نیست که سرکه رطب شود

از شرم رودهای زمین خشک می شوند

یک روز اگر خلیج؛ خلیج عرب شود

#عطیه پژمان

پ ن: دریای من ! امواج تو زیباترین سمفونی تاریخ را برای ما می نوازد و آبی تو آرام ترین و زیباترین رنگ بر بوم رنگ دنیاست...

بدان که اگر روزگاری نگاهی ناپاک بر تو خیره شود باکی نداریم که سرخی خونمان را فدای آبی تو کنیم‌...

عکس اول

پسر مردم بیست سالش که بود فرمانده شد!

(جهاد را میگویم)

آن یکی هم بیست سالش که بود شهید شد.

(اقا محمدرضا را عرض میکنم)

من هم  بیست ساله شده ام اما هنوز پشت کنکورم :(

خدایا عدالتت را شکر...

پ ن : این یک قانون نانوشته است ؛ اگر میخواهید شما را یاد کنند نزد اباعبدالله ، شب جمعه شهدا را یاد کنید ولو با یک صلوات

"وَ اَن لَیسَ لِلاِنسانِ اِلّا ما سَعی" (نجم/۳۹)

 و اینکه برای آدمی جز آنچه به سعی خود انجام داده نخواهد بود

پ ن : مدتی قبل این آیه را پشت ماشینی دیدم و انقدر خوشم آمد که فورا شماره ی آیه را حفظ کردم و بعد از برگشتن به خانه روی کاغذ نوشتم و به درِ کمد چسباندم ؛ تا یادم بماند : توکل و امید هیچ کدام جای تلاش را نمی گیرد.

اما باید در دفتر ذهنمان ثبت کنیم بعد از تلاش باید امید داشت.

هرگاه در هر کجای زندگی ناامید شدید به خود بگویید :

" ناامیدی مال آدمهای بی خداست تو مگه خدا نداری؟؟"

بعد از تو روزهای زندگیم دو فصل متفاوت دارد.

فصل اول: روزهای آشنایی با تمام خیابان ها شهر،با تمام پیاده روهای آرام و عابران در حال گذر ؛ با چشمان مهربان،بی تفاوت و گاه نامهربان ،آشنا با هر جا که بوی گل و صدای دریا سرمست از بودنم کند...زنده از لمس ماسه های خیس و خنکای آب،از صدای پرنده های خوش خیال روی شاخه و سیم...

فصل دوم: کیف بر روی شانه و ساعت در دست، هر لحظه ثانیه ها را چک میکنم تا مبادا خاطره ی اولین دیدارت بگذرد. 

هنوز هم در تمام خیابان ها و پیاده روهای شهر پرسه میزنم اما... اما دیگر نگاه هیچ عابری آشنا نیست ،غریبم با تمام چشمانی که چشمان تو نیست.

لمس ماسه و آب خیال دستان تو را در سرم جان میدهد و صدای پرنده اوج میدهد به دلتنگی های دخترکی که بی قرارانه هر روز را برای شنیدن صدایی آشنا به شب می رساند . بعد از تو تمام شاعرانه هایم مخاطب دارد...

بعد از تو دعاهایم بوی التماس میدهد، می خواهم برگردم به فصل اول و تمام خیابان های مانده را با تو قدم بزنم ، در گوشم شعر زمزمه کنی و من غرق شوم در صدایی که عطر نرگس دارد ؛ برایت تمام سرفصل های عاشقی را بخوانم و علامت بزنیم... مرور شد...

ما را فراق نه، که امید وصال کشت 

آری خیال روی تو، آری! خیال کشت

پ ن : میلاد امام علی (ع) و روز پدر مبارک:)