هواتو کردم

عصری که از سبک و هدف آدم‌ها در زندگی حرف می‌زدیم حاجی برای مثال چیز جالبی را تعریف کرد.

گفت همکارم سال‌هاست که منزلش را به زوجی اجاره داده است، آنها ۶_۸ ماه از سال را مداوم کار می‌کنند [شغل‌شان را نمیدانم] و چند ماه باقی‌مانده را به سفر می‌گذرانند، چندین کشور دنیا را تا امروز دیده‌اند. به همین هدف خانه‌ای نمیخرند، در واقع سرمایه‌ای که باید برای خرید خانه کنار بگذارند را صرف سفر می‌کنند.

آن روز این سبک زندگی به نظرم عجیب و شاید حتی اشتباه بود [ نظر شخصی ]، به این فکر می‌کردم که «خب وقتی پیر شدن چی؟ اگه روزی بچه داشتن چی؟» و هزار اما و اگر دیگر، اما حالا که بعد از چندسال دوباره نگاه می‌کنم نظرم با آن روزها خیلی متفاوت است. اینکه تا می‌توانی و قدرت داری دنیا و آدم‌هایش را به تماشا بنشینی، روزهای زندگیت را صرف کشف کردن، لذت بردن و تجربه کردن کنی، هزاران طلوع و غروب خورشید را از منظر نگاهی نو ببینی، به داشتن یک خانه و فکر کردن به هزار اما و اگر و شاید نمی‌ارزد؟! 

+ البته سبک زندگی آدم‌ها متفاوت است و قاعدتا این انتخاب میلیون‌ها نفر نیست.

دیشب نشستم روبروی صفحه‌ی سفید اینجا و از روزی که گذرانده بودم نوشتم، مثل رفیق قدیمی که آدم سفره‌ی دلش را برایش پهن می‌کند، اواسط نوشتن خوابم برد، صبح هر چه که نوشته بودم پاک شد، حالا که بیشتر فکر می‌کنم چیز خوبی برای نوشتن هم نبود، اصلا چرا می‌خواستم بنویسم؟ نمیدانم، الان هم هر چه فکر می‌کنم باز چیزی به ذهنم نمی‌رسد! 

گمانم امشب شبِ اول محرم است، راستش را بخواهید دلم برای محرم تنگ شده بود، برای نوای حسین، اصلا دلم برای خود حسین هم تنگ شده بود. در این روزهای پر غصه و سخت دنبال پناه بودم، خدا حسین را رساند. دلم می‌خواهد بنشینم زیر علم یا وسط هیئت و روضه و زار زار برای خودم گریه کنم. میگویم وسط هیئت و روضه چون میتوانی هر چقدر که دلت می‌خواهد گریه کنی و کسی هم نپرسد چرا، کسی هم خلوتت را بهم نریزد، نهایتش نگاه ازار دهنده‌ و منزجر کننده‌ی چندنفریست که به چشم یک انسان پاک و مخلص و عاشق اباعبدالله نگاهت می‌کنند؛ راحت یک دل سیر گریه کردن نمی‌ارزد به تحمل چند دقیقه نگاه زیر چشمی؟ نمیدانم، البته سالهاست که برای من نمی‌ارزد، سالها بود که به جز عاشورا و تاسوعا هیچ مراسمی را شرکت نمی‌کردم، اما خب، حالا دلم برای همان دو روز هم تنگ شده است.

می‌بینید؟ حتی برای گریه‌های وسط روضه‌ی محرم هم باید آه بکشیم، سهممان شده در خانه نشستن و چپاندن هندزفری در گوش‌هایمان، تشکیل یک هیئت تک نفره، چون جان مردم اولویت دارد، چون خدا نکند یک نفر را آلوده کنیم و سهمی در عذابش داشته باشیم.

حالا اینها را به خیلی‌ها بگوییم میگویند بی‌ایمان شده‌اید، میگویند بساط هیئت اباعبدالله نباید جمع شود، می‌گویند مهمانی و پارتی و عروسی و مسافرت و ... می‌روید کرونا نبود، با هئیت کرونا آمد؟ نمی‌فهمند دیگر، حرف توی کله‌یشان نمی‌رود، همان‌طور که ما نمی‌فهمیم از کدام مکتبی دین را آموختند که اینطور ... بگذریم‌.

فقط همین را بگویم، برادرم بیمار است، کرونا دارد، نفسش سخت بالا می‌آمد، با هربار سرفه و تنگی نفسش قلبم چند ثانیه از کار می‌افتاد، تمام تنم می‌لرزید، الان هم بیمارستان است، اوایل می‌گفت از کرونا نمی‌ترسم، رعایت میکرد اما میگفت ترس ندارد، حالا پریشب استوری غمگین گذاشت، از همان‌هایی که قلب خواهرها را به آتش می‌کشد. القصه بخاطر خودتان، بخاطر عزیزانتان، بخاطر پدر و مادرتان، بخاطر مردم، بخاطر حسین، بخاطر هر چیزی که هنوز برایتان مهم است در خانه‌هایتان بمانید، در عزاداری‌ها شرکت نکنید، امسال هم مثل محرم سال پیش با موبایل و لپ‌تاپ و ... عزاداری کنید.

والله قسم که اگر کسی در همین اجتماعات حسینی مبتلا شود، صاحب همین اجتماع روز محشر شاکی شماست.

! شاید پست سر و ته داری نشده باشد، راستش را بخواهید دلم به ویرایشش هم نمی‌رود، هر چیزی که در ذهنم بود را نوشتم، حالا کمی خالی‌تر شده‌ام فقط یک نکته مانده است :

!! برای بیماران خصوصا بیماران کرونایی دعا کنید، دعا اثر دارد.

تا حالا ده بار اینجا رو باز کردم، دلم خواسته بنویسم اما نمیدونم از چی، ذهنم خالیه، دل و دماغم به هیچ کاری نمیره، شاید این چند روز قرنطینه بهترین فرصت برای انجام کارهایی بود که دوستشون داشتم و همیشه زمانی براشون نبود اما حالا می‌بینم که تمام این چند روز به بطالت گذشته، حتی نمیدونم دوست داشتم چکار کنم فقط انگار دلم یه کار جدید میخواد، یه چیزی که سر ذوقم بیاره، یه چیزی که از این همه رخوت و کسلی، یک جا نشینی و خواب خلاصم کنه.

این روزها تا به خودم میام خوابم، انگار پناه بردم به دنیایی که واقعی نیست، خیاله، توهمه اما من دوستش دارم. راستی دوستش دارم؟ نمیدونم ولی هر چی که هست از دنیای واقعی قابل تحمل‌تره؛ ولی بازم میدونم که این راهش نیست، الان بهترین زمان برای کتاب خوندن، فیلم دیدن، یاد گرفتن و ... است اما دلم؟ راستش به هیچ کدوم نمیکشه، حس عجیبیه! 

پریشب با خودم فکر میکردم که مگه این همون زندگی ایده‌آلم نیست؟ تو کمتر از ۵ ثانیه فهمیدم که نیست، من دلم یه زندگی مستقل و تنها میخواد، یه زندگی که توش آزادانه زندگی کنم و صفر تا صد امورش دستم باشه نه اینکه تو یه اتاق تنها زندانی باشم و وقت بگذرونم، هر شب هم برای داروهای مصرف نکرده غر بشنوم، آره اینم تنهاییه ولی ایده‌ال من نیست، بیشتر شبیه تاوان کارهای نکرده است، شبیه اینه که یه بخش کوچیک از خواسته‌هات رو بهت بدن ولی نه برای اینکه لذت ببری بلکه برای اینکه بشه اینه‌ی دق! 

شما چه خبر؟ زندگی روبه‌راهه؟ تابستون چجوری سر میشه؟ خوش میگذره؟ :)

روحم مثل نقطه‌ی صفر مرزی بین دو کشور در حال جنگ است، مدام در زیر سُم اسب‌های لشکریان غم، شادی، استرس، یأس، ترس، نفرت و علاقه لگد مال می‌شود.

صبح در تصرف لشکر شادیست و عصر جزء خاک غم حساب می‌شود، نرسیده به غروب یأس اشغالش می‌کند و نیمه شب استرس پاتک می‌زند.

در این میان جسم خسته‌ام کشور بی‌طرفی‌ست گیر کرده در بین مرزها، تمام داراییش را برده‌اند، اموالش را غارت کرده‌اند و چیزی از جانش باقی نمانده‌.