هواتو کردم

فرشته ...
شنبه ۷ اسفند ۰۰

من دچار خفقانم، خفقان!

من به تنگ آمده‌ام از همه چیز

بگذارید هواری بزنم ...

+ فریدون مشیری

فرشته ...
يكشنبه ۱۰ بهمن ۰۰

نوشته‌های پراکنده | ۳۰ ژانویه ۲۰۲۲

اِما کنارم دراز کشیده است، به فصل ۷ بخش سوم رسیده‌ام و کمی بیش از ۱۰۰ صفحه باقی‌ مانده؛ مشتاقم که کتاب را به اتمام برسانم و مینی‌سریال ۲۰۰۹ آن را ببینم.

حافظه‌ی موبایلم با فیلم‌های مختلف پر شده است، باور نمی‌کردم بتوانم ۱۱۷ گیگ حافظه را در کمتر از یکسال پر کنم!

موفق شدم ۲۸ گیگ از آن ۳۰ گیگ اینترنت یک‌ماهه را دانلود کنم و حالا نمی‌دانم کی فرصتی پیدا می‌کنم که به سراغ این منبع روزهای بیکاری و بی‌حالی بروم. آخرین فیلم‌های دانلودی‌ام انیمیشن soul و the two popes است، برای دیدن دومی راغب‌ترم.

کل روزم را صرف انتخاب واحد کرده‌ام، صرف فحش‌های بد و خستگی و بی‌حوصلگی، در آخر هم ۱۳ واحد به دست آورده‌ام همراه با حجم زیادی تنفر از پورتال و گوشی و اینترنت، در حالی که نمیدانم برای ۶ یا ۷ واحد باقی‌مانده‌ام چطور تصمیم بگیرم که منجربه‌ فحش‌های بدتر بعدی نشود. امیدوارم تا آخر شب یا لااقل تا روز آخر انتخاب واحد مشکلات سیگنال و کامپایلر حل شود و پرونده‌ی انتخاب واحد ترم ۶ هم به خیر و خوشی بسته شود.

اوه ترم ۶! چه مسخره به ترم ۶ رسیده‌ام در حالی که حس می‌کنم هیچ‌چیزی به چنگ نیاورده‌ام و به اندوخته‌های علمی‌ام چیزی اضافه نشده است! امیدوارم ترم ۶ لااقل راه‌گشا باشد و از این حس بطالت کمی دورمان کند.

اگر روزها و اساتید بدی پیش رو نداشته باشم برای هوش مصنوعی و شاید مباحث ویژه اشتیاق دارم.

حس می‌کنم هنوز هم مغزم پر از نوشته‌ها و افکار مختلف است اما خستگی و کسالت اجازه‌ی نوشتن نمی‌دهند. دوست دارم تک‌تک روزهای باقی‌مانده را بنویسم و ثبت کنم برای سال‌های بعد. نسبت به روزی که قرار است برگردم و این نوشته‌ها را مرور کنم حس مبهمی دارم، حسی توام با ترس و رغبت، ولی هر چه که هست دوست دارم بنویسم، نوشتن حالم را بهتر می‌کند.

فرشته ...
جمعه ۱ بهمن ۰۰

۱۱

به وقت ۲۴ سالگی

صبح ۲۴ سالگی شبیه به صبح بیست و چهار سالگی نبود. سردتر، کسالت‌بارتر، غمگین‌تر و معمولی بود، خیلی معمولی، چیزی شبیه به شب ۲۴ سالگی.

گریه کردم، اشک ریختم، از حس نشدن، شکستن، نرسیدن، رنج و ... سرشار بودم، شبیه به غمگین‌ترین فرشته‌ی زمین، فرصت گریه را از خودم دریغ نکردم، این کمترین حقی بود که نمی‌خواستم از خودم سلب کنم.

من نرسیدم، من به انتظار ۱۰ ساله‌ام نرسیدم، حالا گریه مرهم کوچکی بر این رنج نبود؟ نبود.

بعد مجبور به بلند شدن بودم، مجبور به ایستادن، محکوم به زیستن.

بلند شدم، با اشک‌های خشک شده بر گونه، با روحی خسته اما عالِم به محکومیت، عالم به اجبار! محکومم به ادامه دادن، تبعیدم به سرزمین نفس کشیدن.

باید مشق‌های جدید کنم، باید مشق‌های جدید کنم، حالا که انتخاب دیگری نیست باید بایستم و مشق‌های جدید کنم.

+ به وقت 21 ژانویه‌ی 2022، یکم بهمن ۱۴۰۰

به وقت ۲۴ سالگی ...

فرشته ...
شنبه ۱۱ دی ۰۰

۱۵
۹

او فقط دوا می‌خواست ...

مو براش دریا شُدُم

او با برکه می‌پرید ...

مترسک | عرفان طهماسبی

فرشته ...
دوشنبه ۶ دی ۰۰

۱۷

‌

میدانی درد اصلی، که تا مغز استخوانم را می‌سوزاند و قلبم را به ملالی دائم دعوت می‌کند، چیست؟!

می‌توانستی، اما نکردی ... ‌.

فرشته ...
پنجشنبه ۲۷ آبان ۰۰

۱۰
۸

نامه‌های پنج‌شنبه [۲۴]

معشوق پاییزی من، سلام!

امیدوارم که در این غروب دلگیر پنج‌شنبه حالت خوب باشد.

حال که این نامه را می‌نویسم نیمی از ماه نوامبر گذشته است و من ترسیدم که نکند پاییز زیبای دوست داشتنی‌مان به اتمام برسد اما نامه‌ای از من دریافت نکرده باشی. بنابراین شتابان کیک کوچک عصرانه‌ام را در فر رها کرده و به سمت ورقه‌های کاغذ آمدم تا اولین نامه‌ی پاییز امسال را برایت بنویسم.

کمی قبل برای خرید مایحتاج کلبه به فروشگاه امانوئیل رفته بودم. در کنار مسیر سنگی رودخانه، زوجی جوان به همراه دخترک کوچک‌شان قدم می‌زدند. دخترک در دنیای کودکانه‌‌اش غرق شده بود، لی‌لی کنان آواز می‌خواند و زندگی را زیباتر می‌کرد، پدر و مادرش هم با نگاه‌هایی غرق در شادی و امید به حاصل زیبای وصال‌شان چشم دوخته بودند؛ نهال‌های قد برافراشته‌ی عشق را می‌شد از فاصله‌ای که ایستاده بودم هم در چشمانشان تماشا کرد. بی‌هوا به یاد تو افتادم، البته به گمانم جمله‌ی خوبی ننوشتم، من تقریبا هر روز و همیشه به یاد تو هستم. بهتر است بگویم ناگهان به یاد خودمان افتادم، یاد آن غروب زیبای بهاری کنار زاینده‌رود؛ یادت هست؟ زیر چراغ‌های روشن سی و سه‌پل قدم می‌زدیم و از آینده‌ حرف می‌زدیم، برای فرزندان نداشته‌یمان اسم انتخاب می‌کردیم و برای روزهای زیبایی که هرگز نرسید رویا می‌بافتیم. گمان می‌کردیم که آینده در دستان‌مان اسیر است، غافل از اینکه روزهای خوب مثل قطرات آب از میان دستان‌مان می‌چکید و به زاینده رود می‌ریخت.

محبوب زیبای من!

در میان چشمان عاشقِ مرد، نگاه محجوب آن روزهایت را می‌دیدم، در صدای آمیخته با لهجه‌ی فرانسوی‌اش، زمزمه‌های بازیگوشانه‌ی تو را می‌شنیدم «هنوزم چشمای تو، مثل شب‌های پر ستاره است ...»، در چارخانه‌ی پیراهن مرد اما خودم را می‌دیدم، خودم که در سلول به سلول تو اسیر بودم اما تا زمانی که دوری این‌چنین به سینه‌ام چنگ نینداخته بود معنای اسارت را نفهمیده بودم.

می‌بینی؟ به گمانم من تنها اسیر تاریخم که دلم هر ثانیه برای سلول‌های کوچک انفرادی‌ام تنگ می‌شود و برگشتن به زندان کوچک آغوشت را از خدایت طلب می‌کنم.

عزیزِ جانم!

خورشید غروب کرده‌است، پرنده‌ها به لانه‌هایشان برگشته‌اند، مردان به خانه‌هایشان، تو اما از پس هیچ کدام از این غروب‌ها به آغوش من برنگشته‌ای؛ ای کاش می‌توانستم رد غم و امیدِ ناامید شده‌ای که هر روز به سینه‌ام بر می‌گردد را به تو نشان بدهم. ای کاش رسیدنت هم مثل این امیدِ ناامید شده، مثل این غم همیشگی، به من وفادار بود.

معشوق من!

دلتنگی امان از کفم بریده است، واژه به واژه‌ام سرریز بی‌قراریست اما سنگ صبر می‌گذارم بر سینه‌ام تا دوام بیاورد این روزهای هجری را که هنوز برای به انتها رسیدنش امیدوارم.

+ هزار عاشق دیوانه در من‌ است که هرگز

به هیچ بند و فسونی نمی‌کنند رهایت

فرشته ...
سه شنبه ۲۵ آبان ۰۰

9 هفته و 3 روز

مدتی است که بیش از پیش به خودم و روند پیچ در پیچ زندگی نگاه می‌کنم، به خوشی‌ها و ناخوشی‌ها و خستگی‌ها و آرامش‌ها و ... و حال مدتی‌ست که رسیده‌ام به سوالی که جوابش را نمی‌دانم و این بی‌جوابی عجیب به روحم خش می‌اندازد.

در روزهای سخت و تیره‌ی زندگی، در بلاکشی روزهای سخت عمر، نقطه‌ی امن و آرامی که بتوانم به آن پناه ببرم کجاست؟!

منظورم از نقطه‌ی امن یک مکان نیست، البته شاید هم باشد اما ... کفه‌ی نبودنش سنگین‌تر از بودن است، بگذریم، داشتم از نقطه‌ی امن می‌گفتم، منظورم بیشتر کاری، فعالیتی، عملی است که حالم را بهتر کند و بتواند مثل منجی روزهای سخت، دستم را بگیرد و از سیاه چال افسردگی و تاریکی بیرون بکشد؛ مثل نور ماه‌ی یا حتی تیر چراغ برقی که در ظلمات شب از لای پنجره‌ی شکسته‌ای بتابد و به اندازه‌ی دیدن مسیر دست‌گیر باشد.

مدت‌هاست به اینجا که رسیده‌ام گیرپاژ کرده‌ام. هربار که حس می‌کنم به جواب رسیده‌ام در انتهایی‌ترین لایه‌ی وجودم یک نفر آهسته می‌گوید «نوچ، اینم نیست، شایدم باشه‌ها ولی اونقدر جوون‌دار نیست، اون اصلیه که بشه خزید تو بغلش و سر گذاشت روی شونه‌اش و آروم گرفت نیست.».

گاهی که عصبانی می‌شوم از خودم می‌پرسم «پس تو این بیست و سه، بیست و چهار ساله‌ی زندگی چه غلطی می‌کردی؟» جوابی ندارم، راستش را بخواهید آلزایمر درد بدی‌ست،خصوصا در سنین جوانی که همه فکر می‌کنند مغزت مثل هارد کامپیوتر باید پر از اطلاعات و خاطرات باشد و در پوشه‌های امن نگهداری‌شان کرده باشی، اما من با فکر کردن و مرور کردن هم به چیز دندان‌گیری نمی‌رسم، احتمالا در روزهای نوجوانی و تا قبل از این حتی به فکر داشتن یک نقطه‌ی امن هم نبوده‌ام و حالا توی 24 سالگی یادم افتاده است که باید خودم را بابت نداشتنش سرزنش کنم، شاید هم همه‌ی اینها تاثیر رسیدن به 24 است.

همین حالایی که اینجا نشسته‌ام و کلاس نظریه زبان‌هایم را نرفته‌ام و احتمالا استاد دارد با گرامرها و NFAها و DFAها ور میرود، من نزدیک به 66 روز دیگر تا 24 سالگی فاصله دارم، 24 سالگی که وقتی روزهای باقی مانده به آن را می‌شمارم تمام تنم غرق در وحشت می‌شود، چرایش را احتمالا واگذار می‌کنم به روز تولدم، با این همه خیال رسیدنش دلم را مثل رخت‌شور خانه‌ی پادگانی نظامی در نقطه‌ی صفر مرزی ایران و عراق بهم می‌ریزد؛ همان قدر آشوب و ناآرام.

حالا دقیقا همین جایی که ایستاده‌ام همه چیز برایم رنگ پررنگ‌تری دارد. دلم دست‌آوردی می‌خواهد که ندارم، نقطه‌ی امنی می‌خواهد که ندارم، رفیق صمیمی می‌خواهد که باز هم ندارم. هر چقدر در زندگی غوص می‌کنم و بیشتر می‌گردم انگار ندارم‌ها پررنگ‌تر می‌شود و مثل سیلی سریال‌های تلویزیونی محکم بر صورتم می‌نشیند.

دارم تقلا می‌کنم که از حس مقصر دانستن خودم رها شوم، دارم تقلا می‌کنم که تمام علت‌ها و چرایی‌ها را دور بریزم و فقط پی یک جواب باشم.

زوم کرده‌ام توی خودم، فوکوس کرده‌ام روی علایقم و دارم جان می‌کنم که در این 66 روز باقی‌ مانده خودم را توجیه کنم که لااقل می‌دانم چه می‌خواهم، می‌دانم چه دوست دارم و کدام راهی‌ست که فکر کردن به آن غنج می‌اندازد ته دلم، کدام یک به واقعیت نزدیکتر است و کدام یک مثل آرزوی دور و درازی که بعد از رسیدن به آن تازه می‌فهمی خودش نبوده، نیست. متعلق به کدام مسیرم؟ نقطه‌ی امنم چیست و کدام خیال کاشته در ذهنم قرار است شکوفه دهد و بعد به ثمر بنشیند و بتوانم زیر سایه‌اش در روزهای گرم تابستانی که از زندگی سیرم لم بدهم و نفس بکشم و از رنج زیستن کمی فارغ شوم؟!

+ شما چه؟ نقطه‌ی امنی دارید؟!

فرشته ...
چهارشنبه ۲۸ مهر ۰۰

۱۲
۱۰

در باب گروه

هفته‌ی پیش نبود، دقیقا روزی که قرار بود گزارش‌کار بنویسیم نبود، کل روز هم آنلاین نشد، فردا عذرخواهی کرد و گفت که مشکلی براش پیش‌ اومده و همچنان هم برقراره، بخاطر همین دیروز نتونسته حاضر باشه، با وجود اینکه ناراحت شده بودم و از خودم می‌پرسیدم مگه نوشتن پیام «ببخشید بچه‌ها، مشکلی برام پیش اومده و امروز نمیتونم باشم» چقدر از کسی زمان میبره؟ اما خب گفتم برای هر کسی چنین مشکلاتی پیش میاد و بیخیال!

این هفته هم گزارش‌کار داشتیم، دیروز تقسیم‌کار کردن، گفت که من مطالب رو توی ورد می‌ذارم و اماده می‌کنم، قرار شد یکی شبیه‌سازی رو انجام بده، یکی جدول بکشه، مطالب هم همگی جمع کنیم و اونم بذاره توی فایل.

اخر شب بخشی از مطالب رو قرار داده بود اما هنوز خیلی از مطالب مونده بود، در حقیقت فایل به قدری خلاصه بود که نمی‌دونستم باید چی رو برای استاد ارسال کنیم. گفتیم ادیت کن گفت بعدا فعلا مطالب رو بذاریم، گفتیم کاور بذار گفت اینا برای بعدا فعلا مطالب رو اماده کنیم مرتب کردنش بمونه برای بعدا، فردا هم هست‌.

اخر شب بعد از تلاش برای درست کردن فایل گفت درست نمیشه، مطالب بهم می‌ریزه، منم خوابم میاد ببخشید میرم بخوابم، رفت، یکی‌مون فایل رو مرتب کرد، فایل‌ها چپ چین بود و برای همین جاستی‌فای نمی‌شد.

گفتن چیا مونده؟ گفتم بذارید صبح که خودش هم باشه ببینیم چیا رو گذاشته که بقیه‌اش رو بذاریم.

۸ صبح بیدار شدم، اونم اومده بود، چندتا کار رو انجام دادیم، بخشی از مطالب رو توی فایل گذاشتیم و دنبال بقیه‌اش هم گشتیم، ساعت یک ربع به ۱۰ میگه من باید ساعت ۱۰ برم، ازش می‌پرسم کاور گذاشتی؟ میگه زشت شد حذفش کردم، میگم بذارش لطفا میگه سیستم رو خاموش کردم دارم میرم بیرون میشه لطفا خودت بذاری؟ میگم باشه فایل رو بفرست.

فایل رو باز کردم، خام خامه! اون رفته و بقیه خوابیدن، ساعت ۱۲ باید تحویل داده باشیم، زنگ میزنم و یکی دیگه رو بیدار میکنم، با هم روی فایل کار می‌کنیم، هیچ ویرایش نگارشی روی متن انجام نداده، فاصله‌ی متن و حاشیه خیلی کمه، جملات مفهومی ندارن، متن‌ها چپ چینن، تنظیمات عکس‌ها ناقصه و نمیشه بهشون دست زد. همه‌شون رو درست می‌کنم، متن رو می‌خونم و ویرایش می‌کنم، ساعت ۱۱:۲۰ دقیقه است. به نفر دیگه میگم مطالب خیلی کمه، از متن‌های تخصصی که داریم اضافه کن تا من هم قبلی‌ها رو ویرایش کنم، دست تنها نمیتونم. تموم کردن همه‌ی اینها تا ساعت ۱۱:۵۶ دقیقه زمان میبره، فایل رو می‌فرستم که مطالبش رو اضافه کنه، بهش میگم زودتر، ۱۱:۵۹ فایل رو می‌فرسته، همه چیز بهم ریخته، اشکم داره در میاد، فایل خودم رو pdf میکنم و می‌فرستم، میگم همین رو می‌فرستم، میگه یه صفحه مطلب اضافه کردم، میگم که وقت نیست، فایل تو ناقصه چون روی فایل ناتمام من انجام شده، مطالبش بیشتره اما تمیز نیست، فونت‌ها اشتباه، کاور ناقص، ویرایش ناقص. عذرخواهی می‌کنه، میدونم که تقصیر اون نیست، خیلی بیشتر از من درگیر گزارش بوده.

کلاس شروع شده، اون رو می‌فرستم کلاس که به جای هر دو نفرمون حضور بزنه، فایل رو کامل می‌کنم، به نظرم همچنان مطالبش برای یه گروه ۴ نفره کافی نیست اما راهی نیست، فایل قبلی رو توی تلگرام استاد ادیت می‌کنم، فایل اول یک دقیقه و فایل دوم پنج دقیقه با تاخیر ارسال شدن، هر دو رو ادیت می‌زنم و فایل جدید رو با نیم ساعت تاخیر جایگزین، برای اینکه علامت ادیت زیر پیام توجیه بشه همراه با فایل، متن می‌نویسم یعنی که متن زیر پیام ادیت شده. همچنان عصبیم، دو نفر دیگه هنوز نیومدن که بپرسن «خرتون به چند؟»، گروه رو باز میکنم تا پیام گلایه‌ داری بابت بی‌نظمی و کوتاهی دو نفر دیگه بنویسم، با محوریت کسی که ساعت ۱۰ همه چیز رو رها کرده.

قرار بود برای تولد فاطمه هدیه بخرم، چیزی که دیروز خریدم به نظرم کافی نیست، می‌خواستم بخشی از صبحم رو برای بیرون رفتن بذارم؛ عصبیم، تمام زمان صبحم صرف مرتب کردن فایل شده، از نوشتن پیام پشیمون میشم، گروه رو می‌بندم و نوشتن رو به زمانی که آروم‌تر شدم می‌سپرم.

خودم پیشنهاد هم‌گروهی شدن رو به بچه‌ها داده بودم، درخواست دوست دیگه‌ام رو رد کرده بودم، فکر می‌کردم گروه صمیمی‌تر و کاری‌تری داریم اما خب ... من اصولا زیاد اشتباه می‌کنم.

فرشته ...
دوشنبه ۲۹ شهریور ۰۰

۱۴
۹

خطر شفافیت

این روزها چیزهای عجیب و غریبی به ذهنم می‌رسد، از سوال در مورد خلقت، هدف و نتیجه گرفته تا فکری که در زمان کشف بستنی یا اینترنت و حتی چرخ‌گوشت ذهن پدیدآورنده‌یشان را اشغال کرده بود، راستی به چه فکر می‌کردند؟! حتی گاهی ذهنم مشغول فکر کردن به فکر نکردن می‌شود! این‌ یکی اغلب زمان تلاش برای فکر نکردن به ذهنم می‌رسد.

امشب اما بی‌هوا و یکهو به خودم فکر کردم، به روابط و آدم‌هایی که شعاع زندگیم را احاطه کرده‌اند. از خودم پرسیدم که چند درصد از این آدم‌ها «من» برایشان اهمیت دارم؟ منظورم از من خود من است، زندگی، عواطف، احساسات، افکار، حرف‌ها، کنش‌ها و ... ؛ نتیجه‌ی افکار و بررسی‌هایم ناراحت کننده نه اما شفاف کننده بود. شاید چیزی حدود ۱۰٪ ! راستش حالا که می‌نویسم میتوانم «هـعــــی» کشداری هم همراهش بکشم، از سر غصه نه، شاید از سر شفافیت چیزهایی که شفاف شدنشان آزارمان می‌دهد!!

حالا به این فکر می‌کنم که چه اجباری بر ادامه‌ی ارتباط با ۹۰٪ باقی‌مانده است؟ زندگی مگر کوله‌بار فرصت‌ها و زمان‌های مخصوص زیستن نیست؟ زمان‌هایم را با چه کسانی قسمت کرده‌ام؟! پاسخ این سوال از قبلی غم‌انگیزتر است!

نتیجه‌ی نهایی بررسی‌ها و جلسات امشبم را ولی دوست دارم، فاصله!

دلم می‌خواهد از هر چیزی که فرصت با خودم بودن، یا شاید هم خودم بودن را تهدید می‌کند فاصله بگیرم، احساس نیاز عمیقی به پیله‌ی تنهایی می‌کنم، پیله‌ای که از درونش فرشته‌ای با بال‌های جدید متولد شود، فرشته‌ای که به خود «ایده‌آلش» نزدیک‌تر باشد. هشت هزار و شیش‌صد و چهل و سه روز برای نرسیدن و ساخته نشدن خود ایده‌آل یا بهتر است بگویم برای «هیچ غلطی نکردن» زمان کمی نیست.

شاید زمانی بیشتر یا کمتر از همین منتظرم باشد، شاید ده بار دیگر در طی این زمان بخواهم خود ایده‌آلم را بسازم و شاید هر یازده بارش شکست بخورم اما چیزی که حالا میدانم ... نه، گمانم هیچ‌چیزی نمیدانم غیر از اینکه عمیقا دلم میخواهد خود ایده‌آلم را بسازم، کسی آدرس نقطه‌ی شروع را میداند؟

یک چیز دیگر را هم میدانم، حالت تهوع عجیبی دارم، شاید قرار است امشب هشت هزار و شیش‌صد و چهل و سه روز را بالا بیاورم، کسی چه می‌داند؟!

+ فاصله‌ی دلم خواستن تا اجرا کردن همیشه زیاد بوده است، این‌بار را نمیدانم!

++ این آهنگ را می‌شنوم، دوستش دارم، حیفم آمد که فرصت شنیدن را از شما دریغ کنم، بشنوید :)

دریافت

فرشته ...
دوشنبه ۱۵ شهریور ۰۰

۱۳
۲

‌

هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم اولین خبرهایی که می‌خوانم مربوط به افغانستان است، اغلب آخرین خبرها هم؛ هر روز تمام صفحاتی که دنبال می‌کنم را چک می‌کنم تا مطمئن باشم که هنوز یک نفر دارد برای آزادی و شرف به بهای خونش می‌جنگد.

امروز صبح هم باز کردم، مثل هر روز، اما خبرها مثل دیروز نبود، بمباران، پاکستان، پهباد، کماندو، شهید، تصرف و ... کلماتی بود که از سر تا سر اینستاگرامم چکه می‌کرد.

قلبم مالامال از غم است، غم برای سرزمینی که مردمش ایستاده می‌میرند اما دنیا عقب نشسته و فقط افتادنش را نظاره می‌کند.

ننگ به دنیایی که در آن سیاست‌مداران مهره‌ها را می‌چینند و مردم به بهای خانه‌ و خونشان باید بازی را بهم بزنند.

قلبم پر از غم است و هیهات که این اشک‌ها نمی‌توانند آتش پنجشیر را خاموش کنند ...